ΣΟΦΙΤΑ

Παρουσίαση

Σοφίτα είναι ο ναός που υπάρχει μέσα στον καθένα, εκείνο το μέρος απ' όπου ξεκινάει κανείς και όπου επιστρέφει στο τέλος, όπου ψάχνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση ή, μάλλον, κάθε απάντηση είναι ένα ψέμα. Τέτοια βιβλία γίνονται όταν σώμα που δεν ξέρει πώς να αγαπήσει πια, αγαπάει μια γυναίκα που ίσως να έχει φύγει στον κάτω κόσμο... Μια γυναίκα-θάλασσα στην οποία ξαναμπαρκάρει με τα κουπιά του σπασμένα και κάθε φορά επιστρέφει πιο πλούσιος για ένα σημάδι...
Ένα ξεχωριστό μυθιστόρημα που ξεκινάει ως ερωτική ιστορία για να ξεδιπλώσει στη συνέχεια μια σειρά από "γραπτά μνημεία", όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: λατινικές παροιμίες, την προσωπική του βιβλιοθήκη με τους τίτλους των βιβλίων, γράμματα, ημερολόγια, cartes de vins, τη λίστα των ενοίκων της πολυκατοικίας, ακόμα και αποσπάσματα από το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μάνν. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ο Ντανίλο Κις αποτελεί μιαν εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής λογοτεχνίας της Σερβίας. Αναλαμβάνοντας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 να στρέψει την πεζογραφία της χώρας του στο παιχνίδι των προωθημένων αφηγηματικών τεχνικών, αλλά και στο πεδίο της διακειμενικότητας και της αυτοαναφορικότητας, ο Ντανίλο Κις εκφράζει το πνεύμα μιας ιδιαίτερα κρίσιμης και πολύ χαρακτηριστικής για την περίπτωσή του μεταβολής. Από αυτή την άποψη, η έκδοση του πρώτου βιβλίου του στα ελληνικά, υπό τον τίτλο "Σοφίτα" μας βοηθάει να καταλάβουμε αρκετά καλά τα στοιχήματα που παίχτηκαν στη λογοτεχνική σερβική σκηνή δεκαπέντε μόλις χρόνια μετά τον τερματισμό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
...Εντυπωσιακή στο πρώτο βιβλίο του Κις είναι και η παντελής έλλειψη συλλογικών αναφορών: η κοινωνία, η πολιτική και η ιστορία έχουν δραπετεύσει πανηγυρικά από τις σελίδες του και το μόνο το οποίο είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε είναι η έντονα προβληματική και βαριά τραυματισμένη ατομικότητα των ηρώων του: μια ατομικότητα που θρυμματισμένη καθώς δείχνει σε εκατοντάδες κομμάτια δεν μπορεί να ελπίζει σε καμιάν ολοκλήρωση. Ένα βιβλίο για τη σπαραγμένη συνείδηση του ανθρώπου των μέσων του 20ού αιώνα, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο προσχωρεί στον μοντερνισμό μια λογοτεχνία η οποία μας έχει δώσει κατά καιρούς βαρύνουσες αποδείξεις για το μέγεθος και τη σημασία της. (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ελευθεροτυπία, 13/2/2005)