INSENSO

Παρουσίαση

Πρόκειται για την θεατρική διασκευή της νουβέλας του Camillo Boito Senso από τον Δημήτρη Δημιτριάδη. To σπέρμα του "Αισθήματος", γονιμοποίησε το συγγραφέα, που αργότερα αντιπρότεινε ένα νέο έργο, το Insenso, εμπνευσμένο από την νουβέλα, αλλά και την ομώνυμη ταινία του Luchino Visconti.
Στο έργο που ολοκληρώθηκε το φθινόπωρο του 2006, η βενετσιάνα Κόμισσα Λιβια Σερπιέρι επιβιώνει μέχρι σήμερα από και εξαιτίας της προδοσίας. Πρόδωσε τον εραστή της, τον αυστριακό αξιωματικό Φραντς Μάλλερ, στα στρατεύματα κατοχής, ο οποίος είχε ήδη προδώσει τον έρωτά της. Η προδοσία παραμένει αθάνατη, όπως και η ηρωίδα μας. Αθάνατη, ανεπίδοτη, αγλαϊσμένη. Όπως η ίδια η Ιστορία. Γινόμαστε μάρτυρες ενός τέλους, η Ιστορία τελειώνει, με μεγαλύτερη διάρκεια από την ίδια την Ιστορία. Ένα τέλος που είναι άχρονο, ατέρμονο, ατελεύτητο και γι΄ αυτό πιο βασανιστικό, πιο ψυχοφθόρο, πιο τρελό.
"Γι αυτό έζησα ως τώρα - τον σκότωσα εγώ τον κατέδωσα εκείνοι σε σκότωσαν όχι εγώ - γι΄ αυτό ζω μέχρι σήμερα - όχι εγώ όχι - αν τον είχα σκοτώσει εγώ - αν - που δεν - δεν θα ζούσα - μόνον τότε - μόνον αν σε είχα σκοτώσει - ζω - επειδή δε σε σκότωσα".
Στο Insenso συναντάμε τα βασικά ζωτικά-ποιητικά-δραματικά ζητήματα, του Δ. Δημητριαδη, εκείνα της ταυτότητας, του σώματος, της χώρας, του λόγου και, κυρίως, εκείνο της θνητότητας, της περατότητας, της εξάλειψης.
Απομεινάρι της ιστορίας η κόμισσα Λίβια Σερπιέρι, έχοντας βιώσει τον 19ο και του 20ό αιώνα, φθάνει ως τον 21ο ψυχικά εξουθενωμένη, με το μυαλό της ανατιναγμένο από τις ατομικές βόμβες της ερωτικής υπέρβασης, της ταξικής πτώσης και της αδιέξοδης προδοσίας.
Ένα ψυχικό και ιδεολογικό βαμπίρ που απωθεί, μισεί τον εαυτό της, ταυτίζεται με τον Φραντς Μάλλερ, γίνεται αυτός, παίρνει τη θέση του. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Το "Insenso" είναι ένας μετωπικός μονόλογος της Λίβια, ένα σύμφυρμα, μεικτό αλλά νόμιμο, λογοτεχνικής γραφής και θεατρικού λόγου. [...] Η μείξη αυτή του θεατρικού (εκφερόμενου) με τον λογοτεχνικό (αναγιγνωσκόμενο) λόγο παρουσιάζει και μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή: καθώς το κείμενο (ο πραγματωμένος λόγος του συγγραφέα) πρόκειται να συναντήσει, σε μια μελλοντική για τον αναγνώστη στιγμή, την παράσταση, δημιουργεί μια προσδοκία (ποιητικού τύπου, για την οποία έχουμε ξαναγράψει ότι αποτελεί διαφοροποιό στοιχείο σε σχέση με τον άπαξ συντελεσμένο, και ολοκληρωμένο, πεζό λόγο) για την οριστική -με θεατρικά μέσα- επιτέλεσή του, προσδοκία η οποία τροποποιεί ριζικά την αναγνωστική συνθήκη: το (αναγνωστικό) παρόν του κειμένου συνδέεται άρρηκτα με το (θεατρικό) μέλλον του, έτσι ώστε ο αναγνώστης να έχει μια αίσθηση διαρκούς εκκρεμότητας ανάμεσα στην πραγματωμένη και τη μελλοντική αφήγηση, ανάμεσα σ' ένα "πριν" και σ' ένα "μετά" του ίδιου κειμένου, ανάμεσα -τελικά- στην υπόσχεση της καλλιτεχνικής σύμβασης και την εκπλήρωσή της. (Γιώργος Ξενάριος, Ελευθεροτυπία, 25/7/2008)