ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ

Παρουσίαση

«Αγαπητό μου δέντρο, με λένε Ολιβερ Τέιτ. Θα ήθελα να αποκτήσω υπερβατική επαφή μαζί σου, να μάθω περισσότερα για τον εαυτό μου μέσω της βαθιάς σου σχέσης με τη φύση. Βρήκα τις λεπτομέρειες στη διεύθυνση www.forestanha.org. Το δέντρο δεν λέει κουβέντα... Κατανοώ την αδιαφορία του δέντρου. Αν δεν πεις κάτι, να υποθέσω ότι δεν έχεις πρόβλημα;»

Παρακολουθώ τις σεξουαλικές επαφές των γονιών μου. Οι γονείς μου έχουν δυο μήνες να κάνουν σεξ, γεγονός που, σύμφωνα με τις έρευνές μου, προοιωνίζεται χωρισμό. Στο βιβλίο περιέχονται κι άλλα, λιγότερο σημαντικά πρόσωπα: Η Τζορντάνα, που είναι το κορίτσι που μου αρέσει, παρά το έκζεμά της. Η Ζόι, που η μόνη αληθινή της φίλη στο σχολείο είναι η γυναίκα που δουλεύει στην καντίνα. Νιώθω πολύ άσχημα για τη Ζόι, πράγμα που με τη σειρά του με κάνει να νιώθω καλύτερα για τη δική μου ζωή. Έπειτα υπάρχει και ο φίλος μου ο Τσιπς, ο τυπικός νταής του σχολείου. Έκανε τη θρησκευτικό μας να βάλει τα κλάματα. Αυτό το βιβλίο μπορεί να μην αλλάξει τη ζωή σας, αλλά σίγουρα κανείς δε μπορεί να ξέρει πως θα αντιδράσετε. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Θέλει να χάσει την παρθενιά του πριν τα 18, να αποτρέψει τους γονείς του από πιθανό διαζύγιο, να κρατήσει κοντά του την αγαπημένη του Τζορντάνα, να αποδεχθεί όλος ο κόσμος τη δαιμονική ευφυΐα του. Ο δεκαπεντάχρονος Όλιβερ Τατ είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος Υποβρύχιο του Joe Dunthorne, αλλά και το αντικείμενο ανάλυσης του νέου τύπου ήρωα που προκύπτει στη σύγχρονη λογοτεχνία. Η αιώνια φουρτούνα της εφηβείας, που αν και απελπισμένη μοιάζει κωμική, αναγεννήθηκε στα χέρια του Dunthorne, που με αυτό το πρώτο του βιβλίο κατόρθωσε να αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές στο σύνολο του βρετανικού Τύπου και να συμπεριληφθεί από το "Times Literary Supplement" μεταξύ των 10 μεγαλύτερων αστέρων του 2008. Είναι μόλις 27 ετών, ήταν (επαναλαμβάνω) το πρώτο του μυθιστόρημα και το έγραψε κατά τη διάρκεια ενός course δημιουργικής γραφής στο πανεπιστήμιο όπου έκανε το μάστερ του. Το βιβλίο στη χώρα μας βρήκε ιδανικό μεταφραστή στα χέρια του έμπειρου Αλέξη Καλοφωλιά, με το πολυτονικό σύστημα να ενισχύει τη γοητεία της ανάγνωσης ενός κειμένου τόσο μοντέρνου και φαινομενικά άγουρου. (Κατερίνα Ι. Ανέστη, LiFO, 26/2/2009)