ΚΙ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ, ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΑΝΕΙ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2018
12 ΜΗΝΕΣ ΕΓΧΡΩΜΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ
ΚΟΥΤΣΟΝΑΣΙΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣΚωδ. Πολιτείας: 0010-1738
Παρουσίαση
Δεν είναι μόνο που «η μουσική μας παιδεία είναι ένας κυκεώνας» - για να θυμηθούμε τον Νίκο Παπάζογλου. Είναι που τελικά, οι άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί. Από τη μια άκρη της γης, ως την άλλη... «Μεξικάνικο αεράκι/ με φυσάει πάνω στα Μετέωρα/και της Αφρικής ο λίβας/λέει μαντινάδες για τον έρωτα» που γράφει κι ο Ορφέας Περίδης. Βλέπω τις «έγχρωμες μουσικές» του Γιώργου... Ο Μπάτης ως Sonny Boy.Ο Τσιτσάνης... blues. Ο Μπομπ Ντύλαν με την Μαρίκα Νίνου. Ο Μάρκος και η Μπίλλυ Χολινταίη... Αλήθεια ή ιδεολόγημα; «Το μπλουζ του Στέλιου» (Βαμβακάρη), στην ταινία του Πανουσόπουλου «Μια μέρα τη νύχτα», είναι αλήθεια. Όπως και να 'χει όμως, «έχει ο καιρός το γιατρικό, τον πόνο σου να γιάνει». Ο ίδιος, γεννήθηκα μέσα στον ήχο αλλοτινών πανηγυριών, αλλά κάθε μέρα βρίσκω το «γιατρικό» σε μιαν άλλη εικόνα, σ' έναν άλλο στίχο, σ' έναν άλλον ήχο. Η απόσταση, θέλει πολλά εισαγωγικά τις περισσότερες φορές. Και σε καμιά περίπτωση, δεν συνιστά αντιπαλότητα. Μάλλον προκαλεί το συναίσθημα και το ενδιαφέρον... Στο λόγο, στη μουσική, στην γενικότερη κοινωνική αντίληψη.
Λες: «πώς τώρα αυτός, με τόσο διαφορετικές αφετηρίες, είδε αυτό που βλέπω κι εγώ;» Έστω κι αν πράγματι «δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω / μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο» (δάνειο Γεράσιμου Ευαγγελάτου) επιδιώκω και ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΗΚΩ. Και αυτό, μου αρέσει όλο και πιο πολύ, όσο μεγαλώνω -έστω κι αν με δυσκολεύει. Γιατί η τέχνη είναι ελεύθερη, βέβαια αλλά τα ανθρώπινα πάθη -πώς να το κάνουμε;- θέλουν να είναι οπαδοί και να έχουν οπαδούς...
Τα «ρεμπέτικα λόγια» δεν είναι μόνο από την εποχή του «ρεμπέτικου». Και δεν περιγράφουν μόνο «ρεμπέτικα πάθη». Και μόνο ο τρόπος που λένε τα πάθη τους, τα λόγια και οι μουσικές, είναι φως! Πόσο μάλλον που η ομορφιά της «Φραγκοσυριανής», η «μαγεμένη Αραπιά» αλλά και τα «σύννεφα σταχτόμαυρα», έχουν τους δικούς τους δρόμους για να σε πάνε «κει που πάτησε η ψυχή σου».
2018: «Πέλαγος θα σκίσω μακρινό / Θάλασσα να βλέπω κι ουρανό / Μα η συντροφιά μου θα 'σαι εσύ / Πάντα ο νους μου θα 'ναι στο νησί. Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει / κι από τα μάτια σβήνει η στεριά / μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι...» Ο Τσάντας, είδε την εικόνα το 1959. Του ζητάμε συγγνώμη και για την περίσταση, αλλάζουμε τον τελευταίο στίχο:
«... κι ας είν' για μας καλή η χρονιά».
Έτσι κι αλλιώς, είπαμε... «Έχει ο καιρός το γιατρικό, τον πόνο σου να γιάνει»! (Από την παρουσίαση της έκδοσης)
Κριτικές για το προϊόν
Δεν υπάρχουν κριτικές για αυτό το προϊόν.
Παρακαλούμε συνδεθείτε για να γράψετε μία κριτική.