ΜΑΡΜΑΡΑ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Παρουσίαση

Στις ιστορίες παραδίδονται συνήθως όλα όσα διαδραματίστηκαν στο παρελθόν, εκείνα που έγιναν προτού ακόμη ειπωθεί ή γραφτεί η πρώτη λέξη της ιστορίας, όπως ιεροτελεστίες, αινίγματα, οράματα, σχέδια και ενύπνια, όχι μόνον του συγγραφέα αλλά και των συγγενών και φίλων του, και κυρίως εκείνου που αφηγήθηκε στον συγγραφέα όλα αυτά τα άδηλα και τα κρύφια αλλά και τα ακατάληπτα των ανθρώπων, που έρχονται να βρουν τη θέση τους στο κείμενο. Αρκεί η ανάγνωση όλων όσα συνθέτουν την ιστορία να γίνεται με μια στοιχειώδη επιφύλαξη, όπως ακριβώς κάνει κι ένας σώφρων άνθρωπος μπροστά σε μια σακούλα ξέχειλη συνταγογραφημένα φάρμακα. Όταν δε υπεισέρχεται η μυθοπλασία, στο συγκεκριμένο μάλιστα παράδειγμα, όταν μετά από ικεσίες και κλάματα αλλά και 2-3 βιαστικά τσαλακωμένα χαρτονομίσματα, το εξεταστικό βλέμμα του πελάτη έλκεται και αγάλλεται από δυο κουτιά HIPNOSEDON ικανά να ξαποστείλουν έναν γάιδαρο, τα οποία έχει στριμώξει ο φαρμακοποιός επιδέξια και με ένοχες ματιές ανάμεσα στα άλλα φάρμακα, το παρελθόν γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, επειδή πρέπει να το επιλέξεις, και ασφαλώς είναι καλό να κρατάει κανείς μια απόσταση από τα αφηγούμενα κι απ' αυτόν που τα αφηγείται. Το ιστορικό γεγονός δεν αποτυπώνεται όπως ένα γαλάζιο βουνό σε μια πολαρόιντ, γι' αυτό και δεν υπάρχει εκτός της επιλογής του αναγνώστη. Το παρελθόν ιστορείται και ξαναϊστορείται. Συντίθεται από επιστρώσεις αφηγηματικές επάλληλες, εκδοχή πάνω στην εκδοχή, όπως παλίμψηστο που γράφτηκε και ξαναγράφτηκε ή κύμα που πήγε κι ήρθε αθόρυβα πάνω σε κροκάλες λειαίνοντάς τες, έως ότου επανεμφανιστεί το ίδιο γεγονός και πάλι.
Αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα και το σημαντικότερο που διαδραματίζεται στην ανά χείρας ιστορία -μυθιστορηματική συνέχεια του Ταξιδιού στην Ελλάδα- είναι πως εκείνο το μαγικό, το αστραφτερό καράβι "Ω, υπερωκεάνειο τραγουδάς και πλέχεις/οι αύρες μας εγνώρισαν και λύνουν τα μαλλιά τους" συνεχίζει πάντα να πλέχει μέσα στη νύχτα. Γεμίζοντας με φως τριγύρω του τα πάντα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο)

"Παρ' όλη την πυκνή βλάστηση που φόρτιζε τη μαύρη διάθεση ουρανού και γης, ο ζωγράφος κατά τόπους είχε βάλει χρώματα ζεστά να σκάνε εδώ κι εκεί, μικρά σημάδια κίτρινα και πορτοκαλιά. Στη βάση αυτού του τμήματος, το οποίο έμοιαζε να σηρίζει το παράθυρο, ήταν ζωγραφισμένο ένα πλήθος ανθρώπων κάθε λογής, για τα επαγγέλματα των οποίων μαρτυρούσαν τα εργαλεία που κράδαιναν (...) Ένα θορυβώδες μελίσσι θεατών, χειροτέχνες και χειρώνακτες, κλέφτες, πόρνες και ζητιάνοι, ανάμεσα σε μίμους αλλά και κρανοφόρους στρατιώτες που ύψωναν τα ξίφη τους (...) Ξίφη, δόρατα και πιρούνες αναδύονταν μέσα απ'αυτόν τον όχλο και σείονταν πάνω απ'τα κεφάλια τους, όπως ένα σμάρι αρπακτικά πάνω από τον μαύρο κάμπο (...) Η εξεγερμένη μάζα έχει ανοίξει στα δύο και στο κέντρο της προβάλλουν μια λαμπροφορεμένη γυναικεία μορφή με το αυτοκρατορικό διάδημα στο κεφάλι, που κρατάει το παιδί της απ'το χέρι, και ένας πάνοπλος λεβέντης στρατηλάτης (...) Η μάζα διχάζεται αναποφάσιστη ανάμεσα στην Άννα Παλαιολογίνα και στον στασιαστή Ιωάννη Καντακουζηνό..." (Απόσπασμα από το βιβλίο)

«Καθώς το διάβαζα, σχημάτισα την έντονη εντύπωση ότι αποτελεί επαναγραφή Του διπλού βιβλίου (1976) του Δημήτρη Χατζή, συνονόματου του Δημήτρη Νόλλα, ο οποίος πριν από σαράντα χρόνια επιχείρησε να δώσει στον χάρτη τις συντεταγμένες της ελληνικής ταυτότητας. (?) Ο Δημήτρης Νόλλας εγγράφει το μήνυμά του μέσα στον δικό του κατατετμημένο γαλαξία, ο οποίος αφήνει όχι πάντα γόνιμες για τον αναγνώστη εκκρεμότητες. Είναι μια γνήσια μετανεοτερική γραφή που γεννά αμφίθυμα συναισθήματα και ο αναγνώστης ή τη δέχεται ή την απορρίπτει στο σύνολό της ως προγραμματικό σχέδιο». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr, 07/12/2015)