Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Παρουσίαση

Η Χαρά του πολεμιστή συγκεντρώνει δέκα από τα αρτιότερα διηγήματα του κορυφαίου Αμερικανού διηγηματογράφου Τομπάιας Γουλφ. Επιλεγμένα από το σύνολο του έργου του, τα διηγήματα της ανθολογίας ξεδιπλώνουν ένα γοητευτικό πανόραμα της καθημερινότητας, με τις μικρές χαρές και λύπες της, γεμάτο χιούμορ, ευαισθησία και συγκρατημένη μελαγχολία. Είτε στη νωθρή ενδοχώρα είτε στις πολύβουες μεγαλουπόλεις, είτε ως γιοι που πασχίζουν να συμφιλιωθούν με τους γονείς τους είτε ως νάρκισσοι που υποχρεώνονται παρά τη θέλησή τους να ωριμάσουν, οι ήρωες του Γουλφ έρχονται αντιμέτωποι με διλήμματα που αφορούν τον καθένα μας. Χάρη στη σπάνια δεξιοτεχνία του συγγραφέα, ανάγλυφη στη ζυγισμένη οικονομία του λόγου και στο παιγνιώδες ύφος του, τα δέκα διηγήματα της Χαράς του πολεμιστή είναι δέκα λαμπρές στιγμές της αμερικανικής διηγηματογραφίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Τα διηγήματα του Tobias Wolff είναι "ανοιχτά", το νιώθεις διαβάζοντάς τα. Όχι πως γυρνά ο συγγραφέας την πλάτη στη στερεή ιστορία -τα διηγήματά του είναι καθαρές αφηγήσεις, όπου το εσωτερικό των προσώπων φαίνεται στο καθρέφτισμά του στα εξωτερικά συμβάντα-, μα ο Γουλφ μοιάζει ν' αφήνει τις ιστορίες του και τα πρόσωπά τους να τον πηγαίνουν κάθε φορά εκεί που θέλουν αυτές κι αυτά να πάνε. Όσο τις γράφει, άλλο τόσο γράφονται, με προτάσεις απλές, αψιμυθίωτες, με φωνή χαρακτηριστικά αμερικανική: λιτή και εύστοχη - και με υπόκωφη γραφή που γεννά μια απόσταση ανάμεσα στους χαρακτήρες και σ' ό,τι τους συμβαίνει, λες και ταυτόχρονα συμβαίνει σ' αυτούς και σε κάποιον άλλον, ενώ οι ίδιοι κατά κάποιον τρόπο είναι αμέτοχοι θεατές.[...] Στο ολιγοσέλιδο διήγημα "Θνητοί", το πληρέστερο ίσως, από τη σκοπιά της ολοκληρωμένης ιστορίας, ο υπεύθυνος για τις νεκρολογίες σε μια εφημερίδα βρίσκεται υπόλογος απέναντι στον αρχισυντάκτη γιατί δημοσίευσε την αγγελία του θανάτου ενός ανθρώπου που, ολοζώντανος και μαζί με τη σύζυγό του, έχει έρθει για να ζητήσει το λόγο. Ο υπεύθυνος απολύεται, μα έπειτα ο "νεκρός", νιώθοντας τύψεις, του φανερώνει πως αυτός τηλεφώνησε για την αγγελία, κι είχε έτσι "σκαρφιστεί έναν τρόπο να παρακολουθήσει την ίδια του την κηδεία. Είχε φορέσει, τρόπον τινά, το καλό του κοστούμι, είχε δει να τον μακιγιάρουν και να τον ξαπλώνουν στο φέρετρο κι είχε ακούσει τον ίδιο του τον επικήδειο. Και το καλύτερο απ' όλα ήταν ότι μετά αναστήθηκε". Ως εδώ, θα ήταν ήδη ένα σπουδαίο διήγημα, μα ο Γουλφ το τελειώνει ιδιοφυώς. "Ξεκίνησα για να πάρω την κούτα μου", λέει ο απολυμένος πρωτοπρόσωπος αφηγητής. "Ακριβώς μπροστά μου πήγαινε ένας μίμος, που ακολουθούσε έναν κουστουμαρισμένο νεαρό γόη. Η έκφραση του μίμου αποτύπωνε το αυτάρεσκο ύφος και την αλαζονεία που πρόδιδε το ανασηκωμένο πιγούνι του μπροστινού του. Μια κοπέλα γέλασε πνιχτά. Ο γόης στράφηκε κι ο μίμος πάγωσε. Τη στιγμή που πέρασα από μπροστά του είχε ακόμα την ίδια πόζα. Έριξα ένα κέρμα στην τσέπη του, ελπίζοντας ότι θα με άφηνε να περάσω ασχολίαστος".
Αν είναι υπερβολή (πιστεύω πως είναι) να πει κανείς πως ο Γουλφ είναι Τσέχοφ, εδώ ο προαναγγελθείς θάνατος κι αυτός ο μίμος, στο τέλος, είναι αριστοτεχνικά αγκαλιασμένοι σ' έναν υπαρξιακό χορό." (Μιχάλης Μακρόπουλος, bookpress.gr, 25/9/2017)

Περιεχόμενα

Κυνηγοί στο χιόνι
Ένα επεισόδιο από τη ζωή του καθηγητή Μπρουκ
Ο ψεύτης
Η χαρά του πολεμιστή
Λεβιάθαν
Θνητοί
Φρέσκο χιόνι
Σφαίρα στο κεφάλι
Δικό της σκυλί
Άγρυπνος