ΝΑΥΑΓΟΥ ΤΑΦΟΣ ΕΙΜΙ

Παρουσίαση

Δεν είναι αλήθεια πως ό, τι αφορά τον θάνατο συνδέεται μόνο με συναισθήματα θλίψης. Τα επιτύμβια επιγράμματα από το έβδομο βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας, που αφορούν ναυαγούς και ναυάγια, μέσα στη μελαγχολική τους πυκνότητα -καθώς σε δύο ή τέσσερις ή έξι στίχους βιογραφείται ο νεκρός ναυαγός- φέρουν παράλληλα τα ευφρόσυνα δείγματα ενός ανθρωπισμού που απαντά στον αποτρόπαιο και κατά κανόνα πρόωρο θάνατο με ένα επιτύμβιο σήμα. Πρόκειται για ένα νοερό κενοτάφιο που σε πείσμα της τετρηχυίας θάλασσας υψώνει μαγικά η αρχαία ελληνική ποίηση για να διασώσει ό, τι συνιστά το πρόσωπο του θαλασσοπνιγμένου: το όνομα, την ηλικία και ενίοτε την καταγωγή.
Οι δραματικές αυτές αφηγήσεις βίαιης διακοπής της ζωής κατά τη διάρκεια της πάλης του ανθρώπου με το ακαταμάχητο θηρίο της θαλάσσης, συμπυκνωμένες σε ελάχιστους στίχους, θα μπορούσαν εκτεινόμενες να μετατραπούν σε διηγήματα, μυθιστορήματα, παραλογές ή και έπη. Αξίζει να σημειωθεί πως τον απόηχό τους τον συναντάμε σε αντίστοιχα νεοελληνικά θαλασσινά μοιρολόγια και σε αφηγηματικά τραγούδια της δημοτικής ποίησης συνοδευμένο εκεί με την αρμόζουσα στο είδος συγκινησιακή ένταση. [...]
Η εικαστική ανάγνωση του ζωγράφου Γιώργου Ξένου συνιστά ένα εξόχως δραστικό -σύγχρονο και παράλληλα υπερχρονικό- καλλιτεχνικό σχόλιο καθώς αναδεικνύει με αδρές σπηλαιογραφικού σχεδόν χαρακτήρα γραμμές την τραγικότητα του ανθρώπου στην αιώνια πάλη του με το υγρό στοιχείο συνεισφέροντας με τη σιγώσα ποίηση των σχεδίων στη συγκινησιακή λειτουργία της φθεγγομένης ζωγραφικής των επιτυμβίων επιγραμμάτων. (Από τον πρόλογο της συγγραφέως)

Περιεχόμενα

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ, 7.271
[Α, ποτέ να μη φτιάχνονταν γρήγορα πλοία]
ΘΕΩΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ, 7.292
[η μάνα του ναύτη]
ΟΝΕΣΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ, 7.274
[μάταιη γραφή]
ΑΠΟΛΛΩΝΙΔΟΥ, 7.631
[στο χώμα κοιμάται της Άνδρου]
ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΤΗΙΟΥ, 7.263
[την εράσμια σου νιότη σκεπάσαν]
ΘΕΑΙΤΗΤΟΥ, 7.499
[στους Ικάριους βράχους κείται]
ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ, Πλανούδεια Ανθολογία, 3.230
[σ' ανεμόεσσα ακτή της Σχερίας]
ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ, Πλανούδεια Ανθολογία, 3.246
[γόους μονάχα]
ΑΔΗΛΟΝ, 7.279
[μη ζωγραφίζεις πια]
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΣ, 7.666
[προδότης λύχνος]
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΣ, 7.286
[καημένε Νικάνωρ]
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ ΣΙΔΩΝΙΟΥ, 7.303
[ο μικρούλης Κλεόδημος]
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ, 7.288
[το μισό μου το πήρε η θάλασσα]
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ, 7.637
[ο βαρκάρης ο Πύρρος]
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ, 7.287
[ένας φτωχός βαρκάρης]
ΑΝΤΙΦΙΛΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ, 7.630
[η κούφια λέξη]
ΑΝΤΙΦΙΛΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ, 7.635
[στη ζωή και στον θάνατο]
ΑΝΥΤΗΣ ΜΕΛΟΠΟΙΟΥ, 7.215
[επιτύμβιο για ένα δελφίνι]
ΑΡΧΙΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ, 7.278
[λίγον ύπνο μακριά από βάσανα]
ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΟΥ, 7.284
[τίποτε άλλο]
ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΟΥ, 7.500
[είναι τ' όνομα Εύιππος μόνο]
ΓΛΑΥΚΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΙΤΟΥ, 7.285
[οι γλάροι μονάχα...]
ΔΑΜΑΓΗΤΟΥ, 7.735
[το αγαπημένο χέρι]
ΔΑΜΑΓΗΤΟΥ, 7.497
[γυμνός σ' αφιλόξενη ακτή]
ΔΙΟΔΩΡΟΥ, 7.624
[μες στον ρόχθο του κύματος]
ΗΓΗΣΙΠΠΟΥ, 7.276
[ναυτιλίης σκύβαλον]
ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ, 7.282
[εσύ το ταξίδι σου μη σταματάς]
ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΑΙΓΕΑΤΟΥ, 7.293
[από δίψα τον θάνατο βρήκε]
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ, 7.272
[καθώς απ' την Αίγινα έπλεε]
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ, 7.277
[τη δική του θρηνώντας ζωή]
ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟΥ, 7.652
[του Τελευταγόρα τη νιότη θρηνεί]
ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟΥ, 7.295
[σαν λύχνος που μετά από χρόνο πολύ από μόνος του σβήνει]
ΛΕΩΝΙΔΟΥ, 7.665
[φτιαγμένα από τα χέρια αυτών που τον αγάπησαν]
ΛΕΩΝΙΔΟΥ, 7.273
[των ψαριών έχω γίνει η λεία]
ΛΕΩΝΙΔΟΥ, 7.264
[το καραβόσκοινο του τάφου]
ΛΕΩΝΙΔΟΥ, 7.283
[μήπως δεν έπαθα τα φοβερά τα βάσανα;]
ΜΑΡΚΟΥ ΑΡΓΕΝΤΑΡΙΟΥ, 7.374
[άψυχος πια να 'χω πλεύση κοινή με τους γλάρους]
ΞΕΝΟΚΡΙΤΟΥ ΡΟΔΙΟΥ, 7.291
[Λυσιδίκη]
ΠΛΑΤΩΝΟΣ, 7.268
[τα ράκη του νεκρού ναυαγού]
ΠΛΑΤΩΝΟΣ, 7.265
[κοινός Άδης]
ΠΛΑΤΩΝΟΣ, 7.269
[είθε πάντα να σώζεσθε]
ΠΟΣΕΙΔΙΠΠΟΥ, 7.267
[στης θαλάσσης τον ήχο ριγώ]
ΣΑΠΦΟΥΣ, 7.505
[μία κυρτή και ένα κουπί]
ΣΙΜΩΝΙΔΟΥ, 7.270
[μία νύχτα, ένα πέλαγος, ένα καράβι]
ΣΙΜΩΝΙΔΟΥ, 7.510
[τον μελίφρονα νόστο στερήθηκες]
ΣΤΑΤΥΛΛΙΟΥ ΦΛΑΚΚΟΥ, 7.290
[οχιά τον σκότωσε φαρμακερή]
ΦΑΙΔΙΜΟΥ, 7.739
[ο νεκρός ταξιδιώτης]
[ΦΛΑΚΚΟΥ ή] ΦΑΛΑΙΚΟΥ, 7.650
[μακριά από έργα θαλάσσια]
ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ 7.76
[ναυαγός τάφος]
ΠΕΡΣΟΥ, 7.501
[στης οΙνόφυτης Λέσβου μιαν άκρη]
ΑΓΑΘΙΟΥ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΥ, 7.614
[δυο ηρωίδες]