ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ, Ο ΔΙΠΛΟΣ ΤΟΥΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ - Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ, (1901-1998)

Παρουσίαση

Εντέλει, αυτή η διανοούμενη ποιήτρια σου δίνει την εντύπωση πως ό, τι περισσότερο αγάπησε ήταν η ομορφιά, το νεανικό κάλλος των σωμάτων. Αυτή η θρησκευόμενη ποιήτρια της κατακτημένης βυζαντινής παράδοσης φαίνεται κάποτε αιφνίδια μοντέρνα, διακριτικά αιρετική, κρυφά ειδωλολάτρισσα, όπως η ίδια λέει για τον Καβάφη. Αυτό το θάρρος είναι ακριβά πληρωμένο, γιατί κάθε βήμα που κερδίζει προς την ελευθερία πρέπει να το ακυρώσει με μετανοημένη συντριβή. Η απόφαση να μείνει στη μεθόριο αντανακλάται και στην αισθητική της, όπου μέσα στο ποιητικά αδρανές εγείρεται αιφνίδια το άρτιο, το ακαριαία καίριο, αυτό που σε αφορά αποκλειστικά και σε κερδίζει ολόψυχα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΑΝΘΟΛΟΓΗΣΗ
Πορεία (1940)
Η εποχή του θανάτου (1948)
Φαντασία του χρόνου (1949)
Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)
Χαλκογραφίες και εικονίσματα (1952)
Το πλοίο (1955)
Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα (1955)
Παραμύθια του κήπου (1955)
Αντιθέσεις (1955)
Το σταυροδρόμι (1973)
Ημερολόγιο (1955-1973)
Θεώνη Κοτίνη: εργοβιογραφικό σημείωμα