Ο ΜΙΚΡΟΝ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

Παρουσίαση

Αέτσ' πα επέμ'να μαναχός. Μετά καν'νάν 'κ' επόρ'να να συντζώνω δύο λόγια. Ούσπου έρθεν εύρε με κ' η αναποδία απέσ' 'ς ση μέσ' τ' ερημιάς, απέσ' 'ς σ' άοικον τη Σαχάραν. Ας ατότε κιάν' πάνε έξ χρόνα...
Κάτ' ετσακώθεν απέσ' 'ς ση μεχανήν τ' αερόπλανονος ιμ'. Κ' εγώ να είμαι μαναχός, να μη έν' ολόερα ψή Θεού! Θέλω 'κί θέλω επέρα την απόφασην να ογρασεύω και διορθώνω τη ζεμίαν. Γιά θα εζήν'να γιά θα επεθάν'να, απέσ' 'ς σο γουμψαλένον τ' έρημον το μέρος, άλλο μινκίν 'κ' έτον!
Το καλόν, είχα νερόν μετ' εμέν. Αμάν ατό πα 'κ' έτον πολλά. Εκανείτον για οχτώ ημέρας απάν' αφκά.
Το πρώτον τη βραδήν έπεσα κά απάν' 'ς σο γούμ', άμον τον άθρωπον το χάται 'ς σην μέσεν τη θάλασσας απάν' 'ς έναν σανιδόπον.
Σύναυγα κάτ' άμον όρωμαν εγνέφ'σε με. Έτον έναν αγνάρ' λαλόπον.
- Πολλά παρακαλώ σε, ζωγράφ'σον για τ' εμέν έναν αρνόπον.
- Ντό είπες;
- Ζωγράφ'σον για τ' εμέν έναν αρνόπον.
Ελάγγεψα κ' εσ'κώθαλες κ' εντώκε με αστροπελέκ'. Έτριψα τ' ομμάτα μ', ετέρεσα καλά καλά κ' είδα έναν κάτ' αγνόν μικρίκον άθρωπον. Ατός πα ετέρ'νε με απέσ' 'ς σην πίστ'!
Εγρίβωσα ξαν' τ' ομμάτα μ' κ' ετέρεσα το θάμαν! Έμ'νε και πολλά μακρά ας σον κόσμον, πολλά μακρά ας σ' αθρώπ'ς...
Αμάν, ατός αθρωπίτσος 'κ' εφαίνουτον να μη εξέρ' πού έν', 'κ' έτον χαμένος. Νέ αποθαμένος έτον ας σην νεγκασίαν νέ ας σην πείναν νέ ας σην δίψαν και νέ ας σον φόγον. 'Κί ομοίαζεν άμον τα χάταλα το χάν'νταν και φοούνταν μακρά ας σ' αθρώπ'ς κι ας σον κόσμον. Έτον αλλέτικος! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)