Ο ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΣ ΚΗΠΟΣ

Παρουσίαση

Είχα ακούσει για τον Νικόδημο από τον αείμνηστο φίλο μου ποιητή, Ματθαίο Μουντέ. Ο Ματθαίος εκτιμούσε ειλικρινά την ποίηση του Νικόδημου και σε κάθε ευκαιρία μιλούσε γι' αυτήν σε φίλους ή σε δημόσιες συνάξεις, ακόμη και στο ραδιόφωνο.
Ανέβηκα στο Όρος και τον αναζήτησα. Ένα γραφείο με διάφορα χαρτιά, επιστολές και έγγραφα. Ένα καβαλέτο ζωγραφικής, μερικές καρέκλες. Μυρωδιές από κερί, θυμίαμα, και με την υγρασία του δάσους που ερχόταν σε κύματα μέσα στο δωμάτιο-εργαστήριο.
Εκεί δρούσε και ενεργούσε ο νέος μοναχός που είχα απέναντί μου. Θα ήταν γύρω στα 35 χρόνια. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορείς παρά να είσαι ποιητής. Πιστεύω ότι όλοι οι μοναχοί είναι ποιητές. Ορισμένοι, όμως, όπως ο Νικόδημος, αρθρώνουν αυτόν τον λόγο της αναμέτρησης με την αιωνιότητα. Την αγωνία για τον χρόνο και για τη ζωή. Που μπορεί να είναι κύκλος ή ευθεία ή κάτι άλλο: πιο άπιαστο, για τούτο και περισσότερο γοητευτικό.
Ο Νικόδημος ακολουθεί μια ιδιαίτερη πορεία. Δεν ζει πλέον με τη φυσική του παρουσία στον Άθωνα, αλλά το Όρος τον έχει σφραγίσει. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. (Ιωσήφ Βιβιλάκης, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)