Η ΕΣΩΓΡΑΦΙΑ ΜΙΑΣ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ

Παρουσίαση

Είχα μία ξυλόγλυπτη εικόνα του Χριστού στην παιδική του ηλικία, ντυμένου με λευκό ένδυμα και στεφάνι στο κεφάλι. Ήταν η άλως! Αυτός ο συνομήλικος Χριστός κρατούσε στα χέρια του την βασανισμένη εσωτερική μου ζωή, απαλύνοντάς την. Έβαζα την εικόνα του κάτω από το μαξιλάρι μου, προσευχόμουν κι αντιμετώπιζα καλύτερα τις έμμονες ιδέες και την ταραχή μου. Ακόμη και σήμερα στα αρχόμενα γηρατειά μου, πέρα από τις πνευματικές συζητήσεις για την ύπαρξη ή όχι του Θεού και τα φιλοσοφικά συγγράμματα, διατηρώ με ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα την παιδική μου αγάπη, τον μικρό Χριστό, που μέσα στον χρόνο έγινα η γιαγιά του.
Μέσα από ψυχικές καταδύσεις, ανεξάρτητες από εμπειρικά γεγονότα, από σκέψεις, μελετήματα και ιδέες, η Ελένη Λαδιά ανακαλύπτει σταδιακώς τον δρόμο, όπου ο νους τελικώς μπορεί να θεραπεύσει έναν ευάλωτο ψυχισμό και να συμφιλιώσει το άτομο με τις αντιφάσεις του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Δεν κατατάσσεται εύκολα σε κατηγορία, αφού είναι και μυθιστόρημα, εξιστόρηση, αυτοβιογραφία ?ιστορική, θεολογική, υπαρξιακή, αρχαιοελληνική?, ταξιδιωτική μαρτυρία, αυτοψυχαναλυτική ενδοσκόπηση, εργογραφίας επεξηγηματικό ανάγνωσμα, συγκριτική και σημειολογική αυτοθεώρηση της συγγραφέως σε σχέση με τα πρόσωπα των έργων της (πρώτης τάξεως υλικό για διδακτορική διατριβή), ημερολόγιο γήινου καταστρώματος, οδηγός προς εν τη λογοτεχνική θαλάσση ναυτιλομένους, γλωσσικό άσμα, πεζόμορφο εκτενές ποίημα ή συνδυασμός απάντων τούτων». (Γιώργος Ρούσκας, bookpress.gr, 30/04/2020)