Η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ

Παρουσίαση

Σε κάθε αγροτικό σπίτι, το άροτρο του Ησίοδου παραμένει το ίδιο μέχρι και τον προηγούμενο αιώνα. Τα Ομηρικά Έπη, το δημοτικό τραγούδι, ο χορός, οι αθλητικές και καλλιτεχνικές παραδόσεις, η τέχνη, η λογοτεχνία και η ζωγραφική, αποτελούν τα σταθερά θεμέλια ενός αφάνταστα ιεραρχημένου και ταυτόχρονα φιλελεύθερου βίου. Είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τον βαθύτερο λυρισμό της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής, τη συνέχεια ήθους, γλώσσας και ιθαγένειας, και κινούν τις μεγάλες αλλαγές. Στους νεότερους χρόνους, από τον κοινοτισμό του Κ. Καραβίδα, μέχρι το διορατικό πνεύμα του Ζ. Ντελόρ, αλλάζουν οι πατροπαράδοτες ισορροπίες. Στην επιφάνεια κυριαρχούν τα καταναλωτικά πρότυπα, οι εντάσεις, οι ανισότητες και η δημογραφική κατάρρευση. Στη γη που τη δούλευαν σκληροτράχηλοι άνδρες και υπομονετικές γυναίκες, στήνονται οι παραγκουπόλεις της φράουλας και των πορτοκαλιών. Ο αγροτικός διανοούμενος από ελεύθερος στοχαστής μετατρέπεται σε κομματικό υπάλληλο.
Οι σκηνές που απεικονίζουν όλα αυτά τα γεγονότα, διηγούνται αυτό ακριβώς, μία αίσθηση ασυνέχειας, και η αγωνία βρίσκεται στο αν αυτή μπορεί να καλυφθεί... Αυτή είναι και η κεντρική ιδέα αυτής της εργασίας που, για να ολοκληρωθεί χρειάστηκαν είκοσι πέντε χρόνια μελέτης και παρατηρήσεων πάνω στα σημαντικά θέματα της γεωργικής υπαίθρου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)