ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Παρουσίαση

Αν θεωρήσουμε πως τα ανθρώπινα πλάσματα όντως κατέχουν τη δυνατότητα της πρόθεσης, υπό την έννοια της πορείας προς έναν στόχο, αυτό δημιουργεί ένα συνδετικό νήμα ανάμεσα στα πρόσωπα, μια σχέση λογικής συνέχειας και συνέπειας το άτομο είναι αυτό το υποκείμενο που ζει τα πάθη και αυτή η ρίζα εναγκαλίζεται το σύνολο της ανθρωπότητας, καθώς διαπιστώνουμε ότι το πάθος αποτελεί ανθρωπολογική και όχι οντολογική ιδιότητα.
Ο παρατηρητής λοιπόν δεν αποτελεί εξωτερικό στοιχείο της πράξης, αλλά υπό μία έννοια είναι συμμέτοχος σε αυτή. Όσο μεγαλύτερη η απόστασή της από αυτό που καταμαρτυρεί, τόσο πιο ενεργά εμπλέκεται στην εξέλιξη των γεγονότων. Εξού και ο Μέγας Δημιουργός των ντεϊστών: όσο πιο πολύ απέχει από το έργο, τόσο αυτουργός του αποδεικνύεται. (Παρένθεση: Το θέατρο δεν είναι μια στιγμή απόδρασης, επίφαση το θέατρο μάς προβάλλει και μάλιστα με βοή και λύσσα, όχι όπως το σινεμά, στο κέντρο του πράγματος, μας αγγίζει, μας ψαύει, μας πιάνει, μας παραβιάζει.) Ποιες είναι οι ευθύνες σου, όταν παρακολουθείς τέσσερις χαρακτήρες να αμφιβάλλουν και να συνταράζονται; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες των σκέψεών σου στην υφή του σύμπαντος; Πώς ζεις τον θάνατο; (Απόσπασμα από την έκδοση)