ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ

Παρουσίαση

Βασική προϋπόθεση για τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου δεν είναι η ιδέα, αλλά το βάρος ενός συναισθηματικού φορτίου. Ακόμα κι αν αυτό το φορτίο είναι αδιευκρίνιστο και άμορφο, μπορεί να σου δώσει τη δύναμη ώστε για τους επόμενους μήνες, ή και χρόνια, ν' αντέξεις τη μοναχική διαδικασία της συγγραφής.
Ένα τέτοιο συναισθηματικό φορτίο κουβαλούσα γράφοντας την Ημέρα Κυρίου. Μεσολαβούσαν μήνες κενού, αλλά πάντα επέστρεφα στο έργο, προσπαθώντας να του δώσω δραματικό νόημα. Στον εξωτερικό χώρο ενός περιτοιχισμένου αστικού σπιτιού, σε μερικά τετραγωνικά γης, ένα αίθριο, μια πισίνα κι ένα κουβούκλιο φύλαξης έγιναν το πεδίο όπου προσπάθησα να συμπυκνώσω τα πάθη μιας κοινωνίας. Κατάφερα βέβαια να απομονώσω ένα μικρό μόνο μέρος της. Ο κύριος του σπιτιού, η κυρία, μια οικιακή βοηθός κι ένας ιδιωτικός φύλακας έγιναν ο πληθυσμός ενός μικρού κλειστοφοβικού σύμπαντος. Μιας μικρής ταξικής κοινωνίας, που με αφορμή ένα σχεδόν ασήμαντο γεγονός διακατέχεται από συναισθήματα φόβου, καχυποψίας, προκαταλήψεων, οργής, πόνου και αγάπης, ώστε να αντιπροσωπεύει μια κοινωνία μεγαλύτερη.
Ο χρόνος περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δεν δικαιώνεται και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης, όμως, σημαντικής για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι' αυτά που έπονται. (Από την έκδοση)