ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Παρουσίαση

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) είναι γνωστός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, πρωτίστως ως πεζογράφος και δευτερευόντως ως δραματουργός. Υπάρχει, όμως, μια ακόμα συγγραφική όψη του, εκείνη του ποιητή, που είναι η περισσότερο σκιασμένη και γίνεται γνωστή στην Ελλάδα ουσιαστικά για πρώτη φορά, χάρη στην παρούσα έκδοση-μετάφραση ολόκληρου του ποιητικού έργου του.
Ως ποιητής εξελίχθηκε μέσα στον χρόνο, προσεγγίζοντας ολοένα και περισσότερο προς εκείνον τον ψυχισμό και τη στάση απέναντι στη ζωή, τον εαυτό του και τους ανθρώπους, που γνωρίζουμε από την πεζογραφία του, ό,τι μπορούμε σχηματικά να ονομάσουμε αρνητισμό.
Ο ίδιος ο Μπέρνχαρντ, στα πολλά αυτοβιογραφικά και αυτοαναφορικά κείμενά του, συχνά αναφέρθηκε στον αρνητισμό του. Έγραψε, για παράδειγμα, σε ένα από αυτά: Είμαι ενδεχομένως για όλη μου τη ζωή ο αρνητικός συγγραφέας. Αλλά πρέπει να πω ότι αισθάνομαι απολύτως καλά σ' αυτόν τον ρόλο· δεν μ' εξοργίζει καθόλου. Γιατί οι άνθρωποι λένε ότι είμαι ένας αρνητικός συγγραφέας, ενώ είμαι, συγχρόνως, ένας θετικός άνθρωπος. Λοιπόν, δεν πρόκειται να πάθω τίποτα, δεν είν' έτσι; Ή μήπως αυτό είναι επικίνδυνο; Δεν ξέρω! Κυρίως όταν βρίσκομαι πολύ μακριά από την πατρίδα μου, τα βρίσκω όλα πολύ ευχάριστα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Τόμας Μπέρνχαρντ: Από τον λυρικό και δραματικό ποιητή στον τρομακτικό γελωτοποιό πεζογράφο
Ποιήματα 1952-1957
Ο κόσμος μου
Καλοκαίρι
Ο αγρότης
Ο περιπατητής
Ψαράς στην Chiemsee
Ημέρα της μνήμης των νεκρών
Η συζήτηση
Ω βαθιά νύχτα
Γλάροι
Ιανουάριος
Μόνο ένα τοπίο να έχεις
Ρεύμα της ύπαρξης
Salzburg
Στον καθεδρικό ναό
Στο προαύλιο του Αγίου Πέτρου
Κοιμητήριο στο Seekirchen
Γηραιό τοπίο
Άγιος Σεβαστιανός στο στενό Linzer Gasse
Το περιστύλιο της μονής Nonnberg
Το λιμάνι του Δούναβη
Το τραγούδι της ψυχοκόρης
Επαναπατρισμός
Ο κήπος του ιερέα στο Henndorf
Το τραγούδι της ψυχοκόρης
Το βράδυ
Να ξυπνάς έχοντας ένα σπίτι
Το κομμάτι μου απ' τον κόσμο
Το περιστύλιο
Οι χωρικοί
Ο πατέρας μου
Η χρονιά είναι όπως η χρονιά πριν χίλια χρόνια
Στη χλόη
Πάντα ρωτούν για μένα
Σούρουπο των ψυχών
Με τις σκιές των κοράκων
Ποιητικές ανθολογίες 1957-1958
Στη γη και στην κόλαση
Η μέρα των προσώπων
Πίσω από τα δέντρα υπάρχει ένας άλλος κόσμος
Ο προπάππος μου ήταν λαρδιέμπορας
Απάνω στα μαύρα σεντούκια της αγροτικής γης
Η θυσία του Νοέμβρη
Σαπίλα
Στα χωριά του Φλαχγκάου
Χάμω στάζει η βροχή απάνω στα μαύρα δάση
Τι θα κάμω
Φέρτε μου τσίπουρο, δόξα κι αγάπη
Αιχμάλωτος
Το πρωί φοράει ένα μεγάλο τσουβάλι
Το βράδυ είναι ο αδελφός μου
Κοράκια
Πίσω από τα δέντρα υπάρχει ένας άλλος κόσμος
Οι αποκαμένες πόλεις
Οι πόλεις πίσω από τις λιμνούλες
Θραύσματα από μια πόλη που πεθαίνει
Ένα βράδυ
Κάτω απ' το φεγγάρι που θρηνεί
Στην πρωτεύουσά μου
Παρίσι
Βενετία
Κιόγκια
Κάτω βρίσκεται η πόλη
Η νύχτα που τρυπάει την καρδιά μου
Θλίψη
Βιογραφία του πόνου
Βάσανο
Σε ένα χαλί από νερό
Η νύχτα
Τίποτε δεν ξέρεις, αδελφέ μου, για τη νύχτα
Τι ωθεί τις ψυχές μέσα απ' τους θάμνους με τις πασχαλιές
Συγκλονισμός
Προκόλαση
Τετάρτη της στάχτης
Εννιά ψαλμοί
Θάνατος και θυμάρι
Καλοκαιρινή βροχή
Πριν τη δόξα του Μπράιαντ
Μαύροι λόφοι
Ζωντανοί και νεκροί
Μαζί με τις σκιές των κοράκων
Πίσω από τα στάχυα
Κουρασμένος
Στα είκοσι έξι μου χρόνια
Όπου του τελευταίου αέρα του Μάρτη η πνοή είναι αισθητή
Άνοιξη των μαύρων ανθών
Φυσώντας μιλούσε ο άνεμος σε τούτα τα χωράφια
Φθινόπωρο
Θάνατος και θυμάρι
Γράμμα στη μητέρα
Αυτοί που σήμερα είναι νεκροί
Επιστροφή σε μιαν αγάπη
Ο Γέητς δεν ήταν μαζί
Επιστροφή σε μιαν αγάπη
Μπροστά στη μηλιά
Στο χωριό πρέπει να επιστρέφω
Ο αγέρας
Τη νύχτα επιστρέφει το άρωμα των θάμνων
Μπροστά από το χωριό
Στο πηγάδι
Ο θάνατος
Δάσος ηλικιωμένων
Μέσα στο σιτάρι είναι η καρδιά μου
Πατρική εστία
Ο κύρης μου
Στο νεκροταφείο πηγαίνουν τα πόδια μου
Στον κήπο της μάνας
Μελλοντικά θα πάω στο δάσος
Ξέρω, πως μέσα στους θάμνους είναι οι ψυχές
τη χώρα του θανάτου
Άγρια μεγαλώνει το λουλούδι της οργής μου
Το μάτι μου με βασανίζει κύριε
Δεν ξέρω άλλο δρόμο που οδηγεί έξω
Ανησυχία υπάρχει στα γρασίδια
Αποσύνθεση Θεέ μου
Η φωνή Σου η φωνή μου θα είναι
Στα δεξιά κάθεται ο διάβολος
Εγώ βλέπω κύριε ό, τι πρέπει τώρα να δω
Πότε κύριε θα μεταμορφωθεί η σάρκα μου
Γιατί φοβάμαι που γερνάω
Ο θάνατος είναι καθάριος μέσα στον χείμαρρο
Κύριε, που πια δεν ψεύδεται
Ξύπνα
Πού είσαι εσύ Κύριε και πού
Ο χρόνος σβήστηκε
Αύριο Κύριε θα είμαι κοντά Σου
Να προσευχηθώ θέλω πάνω στην καυτή πέτρα
Να σε υμνήσω θέλω Θεέ μου
Κύριε να ξεχάσω άσε με
Τα πουλιά αχ τα πουλιά
Κάτω από το σιδερικό του φεγγαριού
Η χρονιά είναι σαν τη χρονιά πριν από χίλια χρόνια
Όχι πολλοί πεθαίνουν
Αυτοί θα ξυπνήσουν και θα λησμονηθούν
Ο πετεινός κράζει μέσα από ένα μαντήλι
Στα βουνά ληστεύουν τα αστέρια τη βροχή που ποδοκροτεί
Με τούτο τον ανοιγμένο παράδεισο στο στόμα
Εκείνος μόνος ήταν το πρωί ήδη
Τα λευκά άνθη της άνοιξής μου
Η απελπισία μου έρχεται τα μεσάνυχτα
Κάτω από το δέντρο και κάτω από το ποτάμι μού είσαι ξένη
Ο κοιμώμενος είναι στον παράδεισο και στην κόλαση
Κάτω από την ανάσα της φωτιάς σηκώνεται
Η βροχή αυτών των ημερών
Άκου, στον αέρα πνέουν
[. . .]