ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ

Παρουσίαση

Το έπος του Ναζίμ Χικμέτ Ανθρώπινα τοπία της πατρίδας μου είναι αφιερωμένο στην γυναίκα του, την Πιραγέ, η οποία του συμπαραστάθηκε στα πέτρινα χρόνια της ζωής του τότε που ήταν υπό κράτηση στις φυλακές της Προύσας. Επίσης, θα πρέπει να αναφέρουμε σχεδόν με βεβαιότητα, ότι ο Ναζίμ Χικμέτ μπορεί να ταυτιστεί με τον χαρακτήρα του Χαλίλ, έναν έγκλειστο στις φυλακές της Ανατολίας για τις κομμουνιστικές ιδέες του και μάλιστα στο έργο οι ψευδείς φήμες τον αναφέρουν ότι ήταν εχθρός της πατρίδας, ότι ήταν πράκτορας και μίσθαρνο όργανο της Ρωσίας.
Ο ποιητής μετά το 1941 άρχισε να γράφει το αριστούργημά του, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να περιγράψει την κοινωνική ιστορία της Τουρκίας αρχίζοντας από την Β' Συνταγματική Μεταρρύθμιση (1908) και εξής. Το έργο το οποίο δεν είναι αυτό καθαυτό ποίημα, ούτε διήγημα, ούτε μυθιστόρημα, ούτε σενάριο, ούτε θεατρικό έργο, ούτε ιστορία, αλλά υπάρχουν στοιχεία από όλα αυτά τα λογοτεχνικά είδη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ποιητικό μυθιστόρημα, δηλαδή μυθιστόρημα γραμμένο σε στίχους, όπως επίσης θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και εποποιία του πρώτου μισού του 20ού αιώνα καθώς ο ποιητής απεικονίζει την πολιτική, την οικονομική και κοινωνική κατάσταση του τουρκικού λαού.
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό,τι πιο όμορφο,
Κι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω,
Δε στο 'πα ακόμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«(Ο τόμος) προσφέρει ευκαιρία να εκτιμήσουμε τις διαδικασίες, με τις οποίες το βαρύ περιεχόμενο του δημιουργού στη διάσταση του εσωτερικού και του κοινωνικού ανθρώπου είναι δυνατόν να μετεξελιχθεί σε έναν πλούσιο κειμενικό κόσμο, ο οποίος παραβιάζει τις συνθήκες συγχρονίας σε ό,τι αφορά την οργάνωσή του και ανταποκρίνεται με άνεση σε απαιτήσεις ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαχρονική ισχύ των έργων της τέχνης (...). Η μετάφραση του (και Επίκουρου Καθηγητή Τουρκικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών) Αριστοτέλη Μητράρα, σαφώς εκτιμώμενη ως δημιουργική και από όσους δεν διαθέτουν διαύλους άμεσης πρόσβασης στην τουρκική γλώσσα, και επιπλέον ενισχυμένη με υποσέλιδο υπομνηματισμό, μεταφέρει στα καθ’ ημάς έναν εντυπωσιακό συνδυασμό ελεύθερων στίχων και αφηγηματικής ροής, διαλογικών μερών και εσωτερικών μονολόγων, όπου αποτυπώνεται συνεχής εναλλαγή κειμενικού παρόντος και παρελθόντος από την οπτική ποικίλων κειμενικών χαρακτήρων». (Άλκηστις Σουλογιάννη, bookpress.gr, 16/07/2021)