FERNANDO PESSOA: ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Παρουσίαση

Ο Πεσσόα υπήρξε ένας ιδιαίτερος λογοτέχνης, μια προσωπικότητα ιδιόρρυθμη και πολυσχιδής που ενσάρκωνε διαφορετικές τάσεις της ανθρώπινης ψυχής. Γράφοντας άλλοτε με το δικό του όνομα και άλλοτε φορώντας τη μάσκα των ετερώνυμων (των φανταστικών προσώπων, με τα ονόματα των οποίων υπέγραφε πολλά έργα του) μπόρεσε να εκφραστεί πολύπλευρα και ολοκληρωμένα.
Όμως, είτε ως σοφός λάτρης της φύσης, είτε ως φιλόλογος θαυμαστής της αρχαίας γραμματείας, είτε ως παγανιστής, μηδενιστής, επικούρειος ή στωικός, εξπρεσιονιστής, αισθησιακός ή ρομαντικός νοσταλγός του παρελθόντος ή υμνητής της τεχνολογίας και των νέων καιρών -όλα χαρακτηριστικά και θέσεις των ετερώνυμων- παραμένει ο ποιητής που αρνείται και ταυτόχρονα αναζητά απεγνωσμένα τον εαυτό του έξω από αυτόν.
Έτσι, πίσω από τις φωνές του Alexander Search, του Alberto Caeiro, του Ricardo Reis, του Alvaro de Campos και των άλλων, ακούγεται πάντα η φωνή του Φερνάντο Πεσσόα, φωνή ενός ποιητή που, αν και ο ίδιος απέχει από τη ζωή και την επαφή με τους ανθρώπους, καταφέρνει να εκφράζει τις μύχιες σκέψεις και τις αγωνίες όλων μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
Τα πορτογαλικά ποιήματα
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΩΝΥΜΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ
Θεός
Πλάγια βροχή
Η εκκλησία φωτίζεται μες στη βροχή αυτής της μέρας
Τι ντέφι η σιωπή αυτής της κάμαρας
Ο αέρας φυσάει δυνατά
Μακριά, στο φεγγαρόφωτο
Οι θεοί είναι ευτυχείς
Παραίτηση
Χριστούγεννα
Το αγοράκι της μαμάς του
Εισαγωγή στα μυστήρια
Πήραμε την πόλη μετά από ένα σφοδρό βομβαρδισμό
Η μούμια
Κείτεται στη σκιά νεκρή η Κλεοπάτρα
Οι αγωνίες μου κατρακυλάνε στα σκαλιά
Κοιτάζω τη σιωπηλή λίμνη
Δεν ξέρω πόσες ψυχές έχω
Ζητώ συγγνώμη που δεν απαντώ
Γελάς χωρίς κανένας να σε ξέρει
Κοιμάμαι. Αν ονειρεύομαι, στο ξύπνημα
Μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αλλάζω χώρες
Βρέχει σιγανά και η βροχή είναι βουβή
Έχω μέσα μου κάτι σαν καταχνιά
Διαιρώ αυτό που ξέρω
Λένε;
ΜΗΝΥΜΑ - MENSAGEM
Εισαγωγικό σημείωμα
Οδυσσέας
Ο κόμης Ενρίκε
Δον Αλφόνσο Ενρίκε
Ιωάννης ο Πρώτος
Φιλίππα ντε Λενκάστρε
Επιτάφιος στον Μπαρτολομέου Ντίας
Θάλασσα της Πορτογαλίας
Προσευχή
Ομίχλη
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΤΕΡΩΝΥΜΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΑΕΪΡΟ
Ο ΒΟΣΚΟΣ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ - Ο GUARDADOR DE REBANHOS (1911-1912)
Δεν πιστεύω στο Θεό
Ο βοσκός
Η ζωή στις πόλεις
Είμαι ένας βοσκός προβάτων
Γεια σου βοσκέ των προβάτων
Η κυρία αυτή έχει ένα πιάνο
Ανάλαφρος, ανάλαφρος, πολύ ανάλαφρος
Οι ομοιοκαταληξίες δεν έχουν σημασία
Όταν το φως του φεγγαριού πέφτει στη χλόη
Αν θέλουν να έχω μυστικισμό, εντάξει, τον έχω
Υπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες
Πού είναι το μυστήριο των πραγμάτων;
Μια πεταλούδα περνά από μπροστά μου
Η άμαξα πέρασε από το δρόμο κι έφυγε
Κατάλαβα ότι φύση δεν υπάρχει
Απ' του σπιτιού μου το πιο ψηλό παράθυρο
Μπαίνω μέσα και κλείνω το παράθυρο
Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΒΟΣΚΟΣ - Ο PASTOR AMOROSO
Πριν σε γνωρίσω
Η αγάπη είναι συντροφιά
ΑΣΥΝΔΕΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ - POEMAS INCONJUNTOS (1913-1915)
Κάποτε με ονόμασαν ποιητή ματεριαλιστή
Όταν έρθει η Άνοιξη
Όταν ξανάρθει η Άνοιξη
Σιγά-σιγά ο αγρός ξετυλίγεται
Αν μετά το θάνατό μου
Το παρόν, λες, ζήσε
Σήμερα το πρωί βγήκα νωρίς
Ίσως αυτή να είναι
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΤΕΡΩΝΥΜΟΥ ΡΙΚΑΡΝΤΟ ΡΕΪΣ
Λυδία, έλα κάθισε μαζί μου στην όχθη του ποταμού
Στεφανώστε με, με ρόδα
Στα χέρια τίποτα μην κρατάς
Χείλη μαβιά απ' το κρασί
Αγάπη μου, προτιμώ τα τριαντάφυλλα απ' την πατρίδα
Ακολούθα τη μοίρα σου, πότιζε τα φυτά σου
Λυδία, ο φόβος της μοίρας με κάνει να υποφέρω
Δε θέλω να θυμάμαι, ούτε να με ξέρω
Η ζωή είναι ίδια κάθε μέρα
Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ολόκληρος
Πόσο σύντομη η ατέλειωτη ζωή
Πάει καιρός που στο μάταιο κεφάλι μου γκριζάρουν
Σαν σκέφτομαι ποιος ήμουν, άλλον στο παρελθόν βλέπω
Λυδία, όταν έρθει το φθινόπωρο
Ολομόναχος αφέθηκα στη ζωή
Μιλάω σοβαρά, σκέφτομαι ό, τι νιώθω
Γαλήνιος περίμενε το τέλος που σε λίγο φτάνει
Ήσυχα περιμένω γι' αυτό που αγνοώ
Αμέτρητοι μέσα μας κατοικούν
Λυδία, μη θέλεις να χτίσεις στο διάστημα
Το μόνο που θέλω απ' τους θεούς είναι να μη με θυμούνται
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΤΕΡΩΝΥΜΟΥ ΑΛΒΑΡΟ ΝΤΕ KAMΠΟΣ
ΑΨΙΔΑ ΤΟΥ ΘΡΙΑΜΒΟΥ - ARCO DE TRIUNFO
Όταν κοιτάζομαι, τον εαυτό μου δε βλέπω
Η πλατεία Φιγκουέιρα το πρωί
Παλιό σονέτο
Θριαμβική ωδή
Δύο αποσπάσματα ωδών
Έλα νύχτα, παμπάλαια κι απαράλλαχτη
Αχ, το δειλινό, το πέσιμο της νύχτας, το άναμμα
Θαλασσινή ωδή
Χαιρετισμός στον Walt Whitman
Ανοίξτε μου όλες τις πόρτες
Ανοίξτε όλες τις πόρτες
Για να σε χαιρετίσω
Το πέρασμα των ωρών, Αισθησιακή ωδή, I
Στρατιωτική ωδή
Επιστρέφοντας στη Λισαβόνα (1923)
(ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ)
Δεν ξέρω. Μου λείπει ένα νόημα, ένα χάδι
Επιστρέφοντας στη Λισαβόνα (1926)
Καπνοπωλείο
Γραμμένο σ' ένα βιβλίο αφημένο σε ταξίδι
Σημείωση στο περιθώριο
Αναβολή
Στο δρόμο της Σίντρα
Αλλά αυτό που εγώ δεν υπήρξα
Αϋπνία
Σημείωση
Γενέθλια
Cul de lampe
[...]