ΛΥΠΑΜΑΙ, ΧΑΣΑΤΕ!

Παρουσίαση

Τι λένε άραγε οι νεότεροι, έχασαν ή δεν έχασαν που δεν πρόλαβαν τον Κούδα, τον Σιδέρη και τον Δομάζο, τον Παπαϊωάννου, τον Χρηστίδη και τον Χατζηπαναγή να σπέρνουν δέος και συγκίνηση στα γήπεδα;
Ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Κώστας Δ. Μπλιάτκας περιγράφει πρόσωπα και πράγματα που καθόρισαν την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου με έμφαση στη δεκαετία του εξήντα και εβδομήντα. Λέξεις και εικόνες οικείες. Η Λεωφόρος, το Καραϊσκάκη, η Τούμπα και η Φιλαδέλφεια, τα μαξιλαράκια και η τσιμεντένια κερκίδα, τα σουξέ των 45 στροφών στα μεγάφωνα, ο Καζαντζίδης, ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Σαββόπουλος. Δίπλα σ' όλα αυτά, άλλες εικόνες και μουσικές, σαν από κάποιο μακρινό πλανήτη, οι Μπιτλς, ο Μπόμπι Μουρ και ο Μπεστ, το πετινάρι της Τότεναμ και η Σάντος του Πελέ...
Το βιβλίο περιέχει πάνω από πενήντα ιστορίες που αναφέρονται σε σημαντικά γεγονότα της κοινωνικής και πολιτικής ακόμα ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σοβαρά και σπαρταριστά επεισόδια από μια εποχή αθωότητας αλλά και συγκρότησης της φυσιογνωμίας του ελληνικού ποδοσφαίρου όπως το ξέρουμε σήμερα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Ο Κώστας Μπλιάτκας αποφάσισε να μεταφέρει τα κείμενα που κόσμησαν για ένα μεγάλο διάστημα την στήλη του σε αυτή την εφημερίδα, σε ένα βιβλίο που σκοπός του είναι να δείξει στους νεότερους μία άλλη εποχή του ποδοσφαίρου. Μία εποχή που το κυριακάτικο απόγευμα ήταν συνυφασμένο με το ραδιοφωνάκι κολλημένο στο αυτί για να ακούσουμε τα ματς. 'Η πάλι μέσα σε κάποιο γήπεδο για να απολαύσουμε τη μαγεία τού να παρακολουθήσουμε μπάλα. Σε μία εποχή που τα πάντα φτάνουν με ρυθμούς καταιγιστικούς μέσα από την τηλεόραση και τον υπολογιστή, εκείνος ο μοναδικός μυστικισμός που αισθανόμασταν περνώντας την πόρτα του γηπέδου και βλέποντας το πράσινο χορτάρι, δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί. Το πρώτο πράγμα που έκανα παίρνοντας το βιβλίο με τον ευρηματικό τίτλο "Λυπάμαι, χάσατε" ήταν να το ξεφυλλίσω και να σταθώ στις φωτογραφίες. Όταν ο Αλέξης Σπυρόπουλος μου είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα την Τρίτη το βράδυ στο Στάδιο Καραϊσκάκη, αισθάνθηκα απενοχοποίηση! Γιατί η εικόνα για όλα εμάς τα παιδιά που μεγαλώσαμε στη δεκαετία του '70, ήταν πάντα πολύτιμη, μονάκριβη, σπάνια, όχι δεδομένη όπως για όλα τα παιδιά του 21ου αιώνα. Οι Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ που στηρίζουν, και το ξέρω προσωπικά από το δικό μου βιβλίο, τις αθλητικές προσπάθειες, πρέπει να αισθάνονται υπερήφανες που ένα τόσο καλαίσθητο έργο ήρθε να προστεθεί στη φτωχή εγχώρια αθλητική βιβλιογραφία, για την οποία παλεύει να βελτιωθεί χρόνια τώρα ο Κώστας με τις εξαιρετικές βιογραφίες του Κούδα και του Αντωνιάδη. Περιττό να πω πως άνθρωποι σαν αυτόν τιμούν τον χώρο σε εποχές που ο χουλιγκανισμός ευδοκιμεί ακόμη και στα δημοσιογραφικά γραφεία! (Χρήστος Σωτηρακόπουλος, SportDay 16/11/10)