ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΗΜΟ;

Παρουσίαση

Ο μεν "κομμουνισμός" απέθανε, ο δε καπιταλισμός μας πεθαίνει - τι δέον, λοιπόν, γενέσθαι; Το κείμενο που ακολουθεί θέτει το ερώτημα προτείνοντας όχι μιαν άμεση απάντηση αλλά ένα δρόμο προς την απάντηση δια της μόνης αδιάψευστης πλέον μεθόδου της εις άτοπον απαγωγής - κατευθύνοντας δηλαδή τη σκέψη του αναγνώστη έξω από τη στρούγκα προς την οποία θέλει να μας οδηγήσει η εκβιαστικά ομογενοποιητική πολιτική ρητορική του καιρού μας.
Και εν πρώτοις ας μας συγχωρήσουν τη χρήση των εισαγωγικών στη λέξη "κομμουνισμός" οι ενδεχόμενοι νοσταλγοί του υπήρξαντος "παραδείσου", αλλά και οι εξ ίσου (για τους δικούς τους λόγους αυτοί) δυσανασχετούντες ταλιμπάν ενός υπαρκτότατου καπιταλισμού, ο οποίος έφτασε από τη φωτογενή ιδεοληψία της κατανάλωσης και της γκλαμουριάς στην πιο ελεεινή μορφή του προτεσταντικού ηθικισμού, στην απογύμνωση του νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος, ήτοι στην άκρα συνέπεια της "δημιουργικής" καταστροφής, στην εξαθλίωση των πολλών ως πηγή κέρδους των ολίγων.
Το κείμενο που παρουσιάζουμε αποτελεί τη συνοπτική διδακτική αφήγηση μιας πορείας πολιτικών ψευδαισθήσεων από τη γέννηση έως την εξάχνωση των "βελούδινων" επαναστάσεων στην Κεντρική Ευρώπη, της πορείας εκείνης που οδήγησε τις χώρες της εν λόγω περιοχής από τη δική τους Σκύλλα του ολοκληρωτισμού στη δική μας Χάρυβδη (όπως οδυνηρά αποδεικνύεται) της "δημοκρατίας". Ο τίτλος του πρωτοτύπου είναι για την ακρίβεια "Η ημιτελής Ιστορία της Πολιτικής Διαφωνίας στην Κεντρική Ευρώπη" και αντιστοιχεί πράγματι στην περιγραφική και αφηγηματική πλευρά αυτού του κειμένου.
Ο μεταφραστής επέλεξε, παρακάμπτοντας την αφηγηματική πλευρά να επικεντρωθεί στη διλημματική οπτική την οποία διανοίγει η τελευταία ενότητα του κειμένου, προτρέποντας τον Έλληνα αναγνώστη να προσέξει ιδιαίτερα τις αναλογίες ανάμεσα στις κεντροευρωπαϊκές "μετακομμουνιστικές" εξελίξεις και στη δική μας "μεταπολιτευτική" κατάσταση: "Οι "δημοκράτες" δεν ήταν τόσο "ανεύθυνοι" ώστε να φοβούνται να πράξουν αυτό που ήταν "αναγκαίο" επειδή δεν θα άρεσε στον κόσμο. Χρησιμοποιώντας εκείνα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης τα οποία έλεγχαν απολύτως, έκαναν τεράστιες προσπάθειες να πείσουν τον λαό να παραιτηθεί από το δικαίωμά του να κρίνει: τα πολύπλοκα ζητήματα, έλεγαν, πρέπει ν' αφήνονται στην κρίση των ειδικών. Οι "δημοκράτες" φαίνονταν να θέλουν να εξαφανιστεί ο δήμος". (Από το σημείωμα του μεταφραστή)