ΦΙΛΙ ΜΕΤΑΛΑΒΙΑ

Παρουσίαση

Η Αγάπη, ως ανυπέρβλητη κινητήριος δύναμη, εξακολουθεί να αστραποβολά στον ουρανό των Κυκλάδων. Φέγγει, καθοδηγεί, ζεσταίνει και δροσίζει, ενσταλάζει το νέκταρ της στην ψυχή και την γαληνεύει. Και η Μνήμη, σε υπερδιέγερση, περιπλανιέται, ανακαλεί, προκαλεί, προβλέπει και διαβλέπει, σαν άλλη ιέρεια αρχαίου μαντείου. Ενός μαντείου χτισμένου στην ηλιόφωτη Δήλο, από λευκό Ναξιακό μάρμαρο, με αγνάντι το νησάκι των Ανέμων, την Μύκονο.
Οι δυο τους, Μνήμη κι Αγάπη, ενώνονται και ερωτοτροπούν σε μια σφαίρα φαντασίας και πραγματικότητας, χρόνου ευμετάβλητου και τόπου απροσδιόριστου, διευρύνοντας ορίζοντες, υπερβαίνοντας όρια και καταργώντας σύνορα, ενώνοντας Τόπους κι Ανθρώπους, θάλασσες, στράτες κι ουρανούς, γλώσσες, ήθη, έθιμα, μυρωδιές και γεύσεις.
Κατά συνέπεια, τα γλωσσικά ιδιώματα δύο Τόπων (Μυκονιάτικο και Απεραθίτικο) μετουσιώνονται σε μία εύπλαστη διάλεκτο - κράμα, ένα γλωσσικό ιδίωμα που πηγάζει απ' την καρδιά, αποτυπώνοντας σκέψεις, συναισθήματα και εικόνες, με εναλλασσόμενες μορφές έκφρασης, άλλοτε έμμετρα και άλλοτε με πεζό περιγραφικό λόγο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Εν είδει Προλόγου, Εμφυσώντας την Ανθρωπιά
Κανένα -α- στερητικό
Του κόσμου τα κάλλη
Καρποί του Οκτώβρη
Δόσεις ζωής
Τέλη Δεκέμβρη, 2021
Συνειδητοποίηση
Στης ζωής τον κήπο
Καργάρει η ελιά
Του Είναι και του Φαίνεσθαι
Φουρτούνα και Πανσέληνος
Περσεφόνης 'στρεμός
Το μοναχόφυτρο
Έν' ασπρόθωρο πούπουλο
«Βούτα.!»
Απ' την αυλή του πατρικού
Είναι ισχνό το «Σ' αγαπώ»
Με χρονικά επιρρήματα
Του βράχου οι βιγλάτορες
Της ζήσης το καϊκάκι
Στην ακρογιαλιά
Λευκό πανί, χαράς σημάδι
Άγρια πουλιά
Θαρρέψου
Εκείνη η θάλασσα, η Ευτυχία
Άγκυρα, γίνε
Ένα κορίτσι των κυμάτων
Στερνός, ο πρώτος ασπασμός
Ζωή αλλότρια
Οιωνοί
Στης ξερολιθιάς το γήρας
«Καλημέρα, Κυρία...!»
Ο ξένος ο πόνος
Μια στιγμή
Μνήμη και Μοίρα
Σαν στάμπα, ανεξίτηλη
«Πάρε, κόρη μου, την πέτρα...!»
Στο Δείπνο της Αγάπης
Τ' άναφτο κερί
Το κατέβασμα της Παναγιάς
Να 'μου σε Τόπο μαγικό
Σάλευγε, βιάσου...!
Έμμονη ιδέα
Ο χρόνος αμείλικτος
Τ' Ασμυριγλάκι
Ένα πάτημα, δε σώνει
Αδημονία
Ουράνια Φαινόμενα
Το Λάθος
Του Ήλιου η κατάκτηση
Ζήσε, όμως...!
Το στίγμα του Ονείρου
Σαν πλατανόφυλλο ξερό
Ανήμερο ξημέρωμα
Τα Έξι Εξάστιχα
Αν τολμάς
Χιόνι στο κόκκινο φανάρι
«Μ' αγαπάς...;»
Το Σπίτι των Ονείρων
Καφές καβουρντισμένος
Χρέος στην Ειμαρμένη
Το αίνιγμα της Κυριακής
Φάνου...
Λίγα δράμια Ευτυχίας
Θεουργικός, ο Έρωτας
Μη με ρωτάς αν σ' αγαπώ
Ώ, Φως Αυγινό...!
Υφάδι του έρωτα
Το πιο γλυκό, στερνό φιλί
Άνευ αμύνης
Αβάσταχτος έρωτας
Αντάμωμα εσπερινό
Κι ο Θάνατος, ανήμπορος
Φιλί μεταλαβιά
Μισή καρδιά
Του «Σ'αγαπώ» τ' αμάρτημα
Τον Άνεμο αγάπησε
Όψη δίκοπη
Πέτρα, πον ήτον', η ψυχή
Δυο πεταλούδες
Φεγγάρια κι Έρωτες
Χάνομαι απ' το λοϊσμό
Τση ζωής το νόημα
Όσα, ποτές μου, εγάπησα
Αντί επιλόγου
Ρόδο μου