Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Παρουσίαση

Το 13ο κεφάλαιο της Α' προς Κορινθίους επιστολής αποτελεί μία απόπειρα του αποστόλου Παύλου να σημανθεί με λέξεις και έννοιες ένα κατ' εξοχήν θείο δώρο, που προσδίδει νόημα και περιεχόμενο ζωής, η αγάπη. Διασαφηνίζει εδώ ο θείος Παύλος τη σημαντικότητα της πιο μεγάλης αρετής. Από τη μια πόση τραγικότητα φωλιάζει στη δύστυχη συνείδηση, όταν απουσιάζει η αγάπη, και από την άλλη πόσος εμπλουτισμός με το στοιχείο της πνευματικής ελευθερίας, όταν βιώνεται η αγάπη! Η ασκητική διάθεση του περιορισμού του "εγώ" επιφορτώνεται με τρυφερότητα και εγκαρδιότητα για να αναπτυχθεί το "εσύ", δηλαδή η λειτουργία της σχέσης, η αμεσότητα της κοινωνίας.
Οι δυσχέρειες που επιφυλάσσει η βίωση της μεγαλύτερης χριστιανικής εμπειρίας, της δυναμικής της αγάπης, με την οποία γνωρίζεται η σχέση με τον συν-άνθρωπο ως κοινωνική συν-ύπαρξη, είναι μεγάλες συνακόλουθες του ψυχικού πόνου, της απογοήτευσης, της διάψευσης των προσδοκιών, δηλαδή της προσωπικής άρσης του σταυρού. [...] (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Προλογικό σημείωμα
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλος αλαλάζον
Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν
Και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν είμι
Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου
Και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι
Η αγάπη μακροθυμεί
Χρηστεύεται
Η αγάπη ου ζηλοί
Η αγάπη ου περπερεύεται
Ου φυσιούται
Ουκ ασχημονεί
Ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν
Ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει
Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται είτε γλώσσαι, παύσονται είτε γνώσις, καταργηθήσεται
Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη