ΤΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΤΙΠΟΤΑ

Παρουσίαση

«Η αλήθεια είναι μία, πρόσεξε μη χαλάσεις την ψυχή σου με μικροπρέπειες. Ξέρω πως ο εξόριστος δεν έχει ούτε τάφο, τού είναι απαγορευμένος. Τι χώμα θα σκεπάσει το ..πτώμα του; Όμως, όπου γης και πατρίς. Πατρίδα του είναι αυτός και το δίκιο του. Θα κερδίσεις παρά το στίγμα του Κουβανού. Και τι δεν θα έδινα για να αλλάξω την κατάσταση! Το ιδανικό θα ήταν να είχαμε μια χώρα ιδανική, όμως δεν την έχουμε. Έχουμε μια χώρα φτωχή και ταυτόχρονα μεγάλη, που μας κουράζει και μας αρέσει, που μας αγαπά και μας μισεί.»
Επαναστατημένο, λυρικό, προκλητικό ή απελπισμένο, Το καθημερινό τίποτα είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο μονοκοντυλιά, μέσα στη βιάση να μην αφήσει τίποτα κρυφό, να σώσει ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ζοέ Βαλδές τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της πατρίδας της με αυτό το μυθιστόρημα που την έκανε διάσημη στις περισσότερες χώρες του κόσμου και την οδήγησε στην εξορία. Χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή κριτική ως: "Η Ιζαμπέλ Αλιέντε της Κούβας". (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Τι ξέρουμε για την Κούβα σήμερα; Ελάχιστα πράγματα. Ότι είναι ένα νησί στη μύτη των ΗΠΑ, που κάποτε εξεγέρθηκε και τώρα λιμοκτονεί από το εμπάργκο. Και οι άνθρωποι; Οι άνθρωποι που έζησαν αυτά τα 40 χρόνια "σοσιαλισμού"; Η συγγραφέας Zoe Valdes γεννήθηκε μαζί με την Επανάσταση, το 1959, και λίγο πριν τα σαράντα της, έγραψε ένα μυθιστόρημα όπου ζωγραφίζει τη γενιά της, τη ζωή στην Κούβα της φτώχειας και του χαφιεδισμού, τη σοσιαλιστική παράνοια στους Τροπικούς, το καθημερινά τίποτα. Γράφει σε α' πρόσωπο, μονορούφι, αυτοβιογραφικά. Παραθέτει στίχους του Καβάφη, επανέρχεται διαρκώς στον Προυστ, η γλώσσα της είναι σκληρή, σπινταριστή και λυρική συγχρόνως είναι μια Λατινοαμερικάνα απελπισμένη για ζωή. [...]
Η φιξιόν είναι στοιχειώδης, ίσα ίσα που περιγράφει μερικούς χαρακτήρες, σκηνές. Δεν είναι μεγάλη, υψηλή λογοτεχνία. Ό,τι το κάνει ξεχωριστό από τα σπουδαία μυθιστορήματα των μελαγχολικών Ανατολικοευρωπαίων, λ.χ., του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι αυτή η λύσσα για ζωή, ο αισθησιασμός, ο αισιόδοξος κατά βάθος κυνισμός, η βίωση του πάτου, του τίποτα, του μη περαιτέρω. Η Valdes ξέρει πως αυτό το τριπ κάποτε (σύντομα) θα τελειώσει, δεν θα 'ναι όμως απλώς ένας εφιάλτης, αλλά 36 χρόνια της ζωής της, η ζωή της. Είναι ένα υπαρξιακό χρονικό, ένα καυτό ρεπορτάζ για ανθρώπους που δεν τους άφησαν να είναι. Και αποκαλύπτει μια συγγραφέα που μιλάει για το σεξ και τον γυναικείο ερωτισμό (στο 8ο κεφάλαιο) με απαράμιλλη δύναμη και αμεσότητα. Σαν Κουβανέζα. (Νίκος Ξυδάκης, Αθηνόραμα, Ιανουάριος 1997)

Περιεχόμενα

1. Να πεθαίνεις για την πατρίδα, είναι σαν να ζεις
2. Ηρωική γέννηση
3. Γιοκάντρα, ανάμεσα στον τρόμο και την ντροπή
4. Ο Προδότης
5. Το σπίτι της (πρώην) κουλτούρας
6. Η Γουσάνα
7. Ο Λύγκας
8. Οι νύχτες του Μηδενιστή
9. Κι εγώ που τον είχα κορόνα στο κεφάλι μου