Η ΕΛΛΗΝΟΒΟΥΛΓΑΡΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1924-1925

Παρουσίαση

Τα έτη 1924-25 σημαδεύτηκαν από κρίση στις ελληνοβουλγαρικές σχέσεις. Η κρίση πυροδοτήθηκε από το φόνο 17 σλαυόφονων χωρικών κοντά στο χώριο Τερλίζ (σημαίνει Βαθύτοπος) της Δράμας από την πολιτοφυλακή των Μικρασιατών προσφύγων. Η ένταση κορυφώθηκε τον Οκτώβριο του 1925 εξαιτίας του φόνου ενός Έλληνα λοχαγού και του ιπποκόμου του, ο οποίος έφερε λευκή σημαία, στη στενωπό του Δεμίρ Καπού. Ο ελληνικός στρατός εισέβαλε εις αντεκδίκηση στο βουλγαρικό έδαφος και προέλασε ως την πόλη του Πετριτσίου. Ο παρ' ολίγον ελληνοβουλγαρικός πόλεμος ανύψωσε το κύρος της δικτατορίας του Πάγκαλου στο εσωτερικό, αλλά επέσυρε την καταδίκη της Ελλάδας στο εξωτερικό και βοήθησε τη Βουλγαρία να εξέλθει από τη διέθνη απομόνωση, που την είχε ρίξει η ήττα στον Μεγάλο Πόλεμο. Καθ' όλο αυτό το διάστημα, ένοπλα σώματα χωρικών, εκμεταλλευόμενα την πολιτική κρίση, διέσχιζαν εκατέρωθεν τη μεθόριο με σκοπό τη δολιοφθορά, την κατασκοπεία και τη ζωοκλοπή. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)