ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Παρουσίαση

Η ζωγραφική του Γιάννη Ψυχοπαίδη, υποδέχεται καταρχήν τους παραλήπτες της, με όρους οικείους και αναγνωρίσιμες ταυτότητες εικόνων.
Ο τρόπος της εικαστικής παρουσίασης των θεμάτων, παραπέμπει σ' έναν κόσμο γνωστό, που αποτελείται από μορφές και αντικείμενα με τα οποία το άτομο περιβάλλεται ή συναλλάσσεται καθημερινά. Στους πίνακες που βλέπει κανείς ξεφυλλίζοντας αυτή την μονογραφία παρατηρεί αρχικά μια ρεαλιστική απεικόνιση των θεμάτων, η οποία με τον τρόπο της διατύπωσής της, δεν ακυρώνει άμεσα τις αληθοφανείς συμβάσεις της. Μεθοδευμένα όμως ο ζωγράφος αίρει τις ασφαλιστικές τους δικλείδες, υπονομεύοντας τις εύστοχα κάτω από τον εικαστικό του χειρισμό, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να εμφανίζεται σαν μια δόκιμη συνύπαρξη αποσπασματικών και αντιπαραβαλλόμενων σκηνών, που οργανώνονται σ' έναν αφηγηματικό, πολυεπίπεδο ιστό.
Η ζωγραφική πράξη για τον Γ. Ψυχοπαίδη δεν είναι μόνο μια αισθητική αυταξία. Είναι περισσότερο ένα ευέλικτο κριτικό εργαλείο και ένα μέσον, τόσο εκφραστικής όσο και ιδεολογικής αντιπαράθεσης, απέναντι στον εφησυχασμό και την αλλοτρίωση που καιροφυλακτούν, τείνοντας να εξουδετερώσουν με διάφορους τρόπους τις προσωπικές αντιστάσεις.
Η ακραία συνέπεια αυτής της αλλοτρίωσης, οδηγεί σε μια εξομοιωτική παραγωγή αγαθών, που η εικόνα τους κολακεύει τις αισθήσεις, αδρανοποιεί την σκέψη, εξουδετερώνει την κρίση, θέλγοντας με μια εύληπτη και ακίνδυνη ωραιοπάθεια.
Τον κίνδυνο της εμπλοκής του έργου τέχνης στα γρανάζια της ιδιοτελούς κερδοσκοπίας, που προκαθορίζει από τα κέντρα της δικής της εξουσίας, τους νόμους προσφοράς και ζήτησης, τον αντιμετώπισαν ενεργητικά οι χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι της γενιάς του Ψυχοπαίδη, στα χρόνια της διαμόρφωσής τους, τη δεκαετία του '60. Για εκείνους που δεν επικάλυψαν ή δεν παρέκαμψαν το πρόβλημα, τα αφετηριακά τους κίνητρα εντοπίζονταν σ' αυτόν τον αντισυμβιβασμό, που τον εξέφρασαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Η Ελλάδα τότε είχε αφήσει πίσω της έναν εμφύλιο πόλεμο, που οι τραυματικές επιπτώσεις του ακόμα την ακολουθούσαν στην εναγώνια πορεία της, για εκδημοκρατισμό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό.
Τα διλήμματα που ανέκυπταν ήταν πολλά και έκρυβαν αρκετούς κινδύνους σ' έναν τόπο που προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί, μέσα στη δίνη μιας καθολικότερης κινητοποίησης. Η οικονομική αστάθεια, η κοινωνική ανασφάλεια, η ατομική αβεβαιότητα, η εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, το πνεύμα της αστυφιλίας και του καιροσκοπισμού, η ιδεολογία της αντιπαροχής, ήταν μόνο ορισμένα από τα βασικά στοιχεία που τροφοδοτούσαν τις ρηχές και ισοπεδωτικές συναινέσεις μιας μικροαστικής αντίληψης, με τάσεις μελοδραματικής έξαρσης ενός γλυκερού συναισθηματολόγιου. [...] (Από την έκδοση)