ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ, ΤΑ ΚΑΣΤΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ

Παρουσίαση

Ο Πρίγκιπας του Καλοκαιριού, αφού αποχαιρέτησε την Κυρά της Άνοιξης, ετοιμάστηκε να πάει στον κόσμο των ανθρώπων. Στάθηκε στην άκρη του έβδομου ουρανού, κοίταξε τη Γη και χαμογέλασε.
- Δε θα το κάνεις! φώναξε ένα σύννεφο.
- Πάμε στοίχημα;
- Ναι!
- Ωραία! Αν το κάνω, θα με κουβαλάς όπου θέλω.
- Κι άμα νικήσω εγώ;
- Δε θα νικήσεις.
Το σύννεφο τον στραβοκοίταξε. Ο Πρίγκιπας δεν έδωσε σημασία. Στάθηκε στην άκρη, χαμογέλασε στο σύννεφο, έκλεισε τη μύτη του με το ένα χέρι και πήδηξε. Η Γη αναφώνησε. Πάλι ερχόταν το τρελόπαιδο...
Έπεσε σε μια άβυσσο και μόλις σταμάτησε την πτώση του, άρχισε να αναδύεται σιγά σιγά προς την επιφάνεια του νερού. Μπροστά του έβλεπε περίεργα ψάρια και φυτά, μιλούσε με τα δελφίνια και χόρευε με τα φύκια στο ρυθμό του ρεύματος, κουνώντας το στρουμπουλό σωματάκι του και η Γη γελούσε. Μόλις ανέβηκε στην επιφάνεια, ο Πρίγκιπας έψαξε το σύννεφο.
- Πού είσαι; Τώρα είσαι υπηρέτης μου.
Και το κακόμοιρο το συννεφάκι εμφανίστηκε. Είχε κρυφτεί πίσω από ένα βουνό και ήλπιζε ο Πρίγκιπας να έχει ξεχάσει το στοίχημα. Άλλωστε έπεφτε για μια ολόκληρη μέρα. Πολλά μπορείς να ξεχάσεις σε μια μέρα. Ο Ήλιος τούς κοίταζε και γελούσε και αυτός με την καρδιά του. (Από την έκδοση)