Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ...ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Παρουσίαση

Μια μέρα, βουτώντας προς το ναυάγιο για το συνηθισμένο ενάμισι λεπτό της ρέμβης του χωρίς αναπνευστικά βοηθήματα, ο Μπίλι είδε ένα πτώμα να αιωρείται πάνω από τη γέφυρα, παγιδευμένο στο δίχτυ των σκουριασμένων συρμάτων και των μπερδεμένων αλυσίδων. Ο τύπος είχε μακριά ξανθά μαλλιά, ήταν το μόνο πράγμα πάνω του που εξακολουθούσε να δείχνει ζωντανό, καθώς επέπλεαν και κυμάτιζαν μέσα στο βαθυγάλαζο φόντο, και ξανθά γένια, τα αρρενωπά και έντονα χαρακτηριστικά του ήταν πρησμένα αλλά άθικτα ακόμη, όπως άλλωστε και τα ορθάνοιχτα γαλανά του μάτια που κοιτούσαν τον Μπίλι διαπεραστικά, σχεδόν αυστηρά, ο νεκρός και ο ζωντανός αιωρούνταν ο ένας απέναντι στον άλλο ενώ τους χώριζε μονάχα η αιωνιότητα. Ο Μπίλι ξανανέβηκε στην επιφάνεια για να πάρει ανάσα. Μετά ξαναβούτηξε, αν και το γεγονός πως μοιραζόταν το νερό μ' εκείνον το νεκρό τον γέμισε μ' ένα είδος πρωτόγονης και σχεδόν δεισιδαιμονικής απέχθειας, όμως υπήρχε κάτι στην αυστηρότητα του προσώπου και των ματιών του πνιγμένου που καθιστούσε τη βουβή έκκλησή του κατά κάποιο τρόπο επιτακτική. Ο Μπίλι γύρισε κολυμπώντας στην ακτή και δεν είπε τίποτα σε κανέναν για τη συνάντησή του, σαν να εκτελούσε εντολή του πεθαμένου να μην τον προδώσει και είχε την παράξενη αίσθηση πως του είχε δώσει το λόγο του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)