ΦΩΝΑΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Παρουσίαση

Πανανθρώπινο θέμα το... βουτάν απ' το ταμείο ιεροκρυφίως δεν μας είναι δα καθόλου άγνωστο στον τόπο μας, όπου μας απασχόλησε, ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων. Θα πήγαινα λιγάκι μακριά αν θύμιζα τις καταγγελίες για καταχρήσεις στο χτίσιμό του... Παρθενώνα - ας πηδήσω, λοιπόν, καμιά εικοσιπενταριά αιώνες, για να φτάσω στην Ελλάδα της εποχής μας, όπου τόση οικειότητα έχουμε με το είδος τούτο του σπορ, ώστε το τιμούμε με πλούσιο λεξιλόγιο: Βούτηγμα, σούφρωμα. τσίμπημα, ζούπηγμα, ξάφρισμα κ.λπ. Ο... βουτών - γνωστότερος με τον καθιερωμένο τίτλο "καταχραστής" - είναι συνήθως ένα πολύ ευυπόληπτο πρόσωπο, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Λόγω της χρηματικής ευφορίας, που αποκτά με την άσκηση του υποβρυχίου σπορ, έχει το σεβασμό και την εκτίμηση του κόσμου, που προσπαθεί πάντα να διασφαλίσει με όσο μπορεί περισσότερα στοιχεία. Ένα από τα στοιχεία αυτά, που χρησιμοποιήθηκαν πολύ τα ταραγμένα μεταπολεμικά μας χρόνια, στάθηκε και η πατριδοκαπηλεία.
Πολλές καταστάσεις επέτρεψαν να προβάλει, κοντά στον αληθινό και τίμιο πατριώτη, τον ηθικό, τον αδέκαστο, και η κακοηθέστατη απόφυση του φωνακλά πατριδοκάπηλου, που συνηθίζει να σκεπάζει με τις φωνές του τις λαθροχειρίες του, και να καμουφλάρεται πίσω από τον κραυγαλέο πατριωτικό του οίστρο. Πολύ συχνά όταν ο τίμιος άνθρωπος αποπειράται να τον ξεσκεπάσει, του ρίχνεται με άγρια ορμή και τον κατηγορεί για ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Η περίπτωση είναι παμπάλαια και πασίγνωστη: "Φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης", λέει ο θυμόσοφος λαός μας.
Από την τελευταία αυτή περίπτωση του κλέφτη που φωνάζει είναι παρμένο το θέμα της κωμωδίας, που πριν από καμιά δεκαριά χρόνια χειρίστηκα από τη σκηνή του "Ρεξ" και σήμερα το παρουσιάζω στο "Αμιράλ" με τους τρεις συμπαθέστατους νέους πρωταγωνιστής του θεάτρου μας, τη Σμαρούλα Γιούλη, τον Βουτσά και Κωνσταντίνου ή... τανάπαλιν Κωνσταντίνου και Βουτσά, προς άρσιν παρεξηγήσεων.
Δύο είναι οι τίμιοι στο έργο. Ο ένας γενναίος και αδέκαστος αξιωματικός, που διευθύνει ένα μεγάλο οργανισμό κι ο άλλος τίμιος μεν, αλλά δειλός, φουκαρατζίκος - ο Τιμολέων - που χρειάζεται, ο ταλαίπωρος, να τα κοπανήσει γερά για να αντλήσει θάρρος και να καταγγείλει τις κλεψιές, με αποτέλεσμα να αποκλοτσιέται διαρκώς και να βρίσκεται άνεργος στο δρόμο.
Ανάμεσα στους δύο αυτούς προβάλλει η ατσίδα της εποχής - η γυναίκα - που καταφέρνει να κρατά ισορροπία ανάμεσα στον τίμιο, αδέκαστο άνδρα της και τον κακοηθέστατο κλέφτη αδελφό της.
Πάντα επίκαιρη, νομίζω, ότι είναι μια τέτοια κωμωδία, γιατί ποτέ δεν έλειψαν από τον κόσμο και από την Ελλάδα φυσικά οι ενάρετοι, οι τίμιοι πατριώτες και οι ψεύτικοι πατριδοκάπηλοι, που φυτρώνουν σαν τις τσουκνίδες μέσα στα λουλούδια.
Βαρύ βέβαια και σοβαρό το θέμα, αλλά ο συγγραφέας μπορεί να πει ότι ξέρει αρκετά καλά τη γλώσσα της κωμωδίας, ώστε να προφυλάξει το θεατή από το χασμουρητό. Ο Τιμολέων "θα τα πει" για μια φορά ακόμη, και είμαι βέβαιος ότι κανένας δεν θα νυστάξει. Με τη διδασκαλία του σκηνοθέτη Κωστή Μιχαηλίδη, με τους τόσο αγαπητούς στο θεατρόφιλο κοινό μας τρεις νέους πρωταγωνιστάς - και τους καλούς συνεργάτες των - με τα σκηνικά της Μαριλένας Αραβαντινού, νομίζω ότι η παράσταση θα είναι ακόμη πιο χαρούμενη, ώστε κανενός θεατού η βραδιά να μην πάει χαμένη. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)