ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Παρουσίαση

(. . .) Η «Παλαιά και Νέα Διαθήκη» είναι το μακροσκελέστερο μετά τον Ερωτόκριτο έμμετρο κείμενο της κρητικής γραμματείας και ασφαλώς από τα πιο ενδιαφέροντα. (. . .) Πρόκειται για ένα σχοινοτενές στιχούργημα ασύμμετρα και άτεχνα δομημένο. Το πρώτο μέρος του (στ. 1-983) το καλύπτει η αφήγηση μιας κατάβασης στην Κόλαση, όπου ο άτυπα φιλικότατος Χάρος ξεναγεί ευγενικά τον αφηγητή στα φρικτά και απάνθρωπα κολαστήρια ενός Κάτω Κόσμου ιδιόμορφου τοπογραφικά και «δημογραφικά». Η Κόλαση της «Παλαιάς και Νέας Διαθήκης» δεν μοιάζει με καμιά από τις Κολάσεις που περιγράφονται σε άλλα γνωστά συναφή λογοτεχνικά κείμενα σε Δύση και σε Ανατολή, συνεπώς πρόκειται πιθανότατα για πρωτότυπο δημιούργημα της φαντασίας του Κρητικού στιχουργού. (. . .) Το δεύτερο μέρος του ποιήματος, κατά πολύ εκτενέστερο από το πρώτο (στ. 984-4681), καλύπτεται από έναν μονόλογο του Χάρου, που, θέλοντας να δώσει απάντηση στην απορία του αφηγητή γιατί να πεθαίνουν και να κολάζονται τόσο σκληρά οι άνθρωποι, ανάγει την αιτία στο αμάρτημα της Εύας που το εξιστορεί διεξοδικά (. . .). Ο διάλογος επανέρχεται προς το τέλος (στ. 4682-4693, 5048-5119), και το στιχούργημα κατακλείεται από τον αφηγητή, που ανακουφισμένος γιατί θα υπερβαθεί τελικά το αμάρτημα της Εύας και θα νικηθεί ο θάνατος, απευθύνεται ικετευτικά προς την Παναγία, παρακαλώντας τη να μεσολαβήσει υπέρ των ανθρώπων (στ.5120-5329). Πρέπει αμέσως να λεχθεί ότι δεν πρόκειται για ποιητική μετάπλαση των οικείων τμημάτων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, αλλά για αφήγηση που έχει απλώς ως βάση της την Αγία Γραφή. Το βιβλικό κείμενο διαποικίλλεται, διευρύνεται ή και τροποποιείται με τη χρήση αλλεπάλληλων απόκρυφων διηγήσεων και άλλων συναφών κειμένων. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)