Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΜΩΝ

Παρουσίαση

«Εγεννήθη ημίν συγγραφεύς; Νομίζω πως μπορώ ν' αποτολμήσω αυτή τη σοβαρή διαπίστωση μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματος του Σίγμα. Είχαμε καιρό να διαβάσουμε έναν τόσο έντεχνο λόγο με τόσο διεισδυτική γνώση της ελληνικής πραγματικότητας και της ανθρώπινης ψυχολογίας, που να μπορεί να εκφράζει με άψογο γλωσσικό όργανο και τόσο λεπτό χιούμορ, που αγγίζει συχνά τα όρια της πιο καυστικής αλλά ποτέ χυδαίας σάτιρας. Με μια τεχνική που είναι νομίζω άγνωστη στη γλώσσα μας, ποτέ άλλοτε δεν δόθηκε με τόση παραστατικότητα, αλλά και τέτοια ποιότητα εκφραστικών μέσων, το καθημερινό δράμα της ελληνικής σπουδάζουσας νεολαίας... είναι μια συναρπαστική μυθιστορία που προαναγγέλλει μια νέα σημαντική παρουσία στο σχεδόν στείρο πια χώρο του ελληνικού μυθιστορήματος». ("Οικονομικός Ταχυδρόμος" Γιάννης Μαρίνος)
«Αυτή η "Σφαγή..." η εντομοκτόνα, αποτελεί λογοτεχνικό γεγονός. Βιβλίο λυρικότατο αλλά <θα το πούμε ανοιχτά> εκδικητικό. Με την αγνότητα του παρθενικού αισθήματος που προδόθηκε. Η μυθιστορηματική μαρτυρία του Σίγμα είναι σημαντική και ευρηματική: προσφέρει ένα θέμα αναγκαίο, το δίνει αυθεντικά. Η τέχνη του βρίσκεται στο ότι μέσα από την εικόνα της καθημερινής απαισιοδοξίας, που την περιλαμβάνει, δίνει στιγμές άφθαστης ομορφιάς. Έτσι καθιερώνεται. Η "Σφαγή" δίνει τη ζεστασιά της ανθρώπινης επικοινωνίας, δίνει το σήμα της επιβίωσης, της αξιοπρέπειας και προπάντων δίνει ένα χιούμορ-όπλο, που λέει πολλά σαν ύφος ζωής, σαν ήθος, και μοιάζει πολύ με τσέχικο». (Διαβάζω, Κ. Κ.)
«Είναι το μυθιστόρημα-αιφνιδιασμός. Με σαρκασμό που εξοντώνει, αλλά και με ανθρωπιά προς τον ταλαίπωρο, διεκτραγωδεί το σύστημα του Πανεπιστημίου, της Ιατρικής Σχολής. Ταυτόχρονα δίνει μια ταπεινωτική εικόνα του πολιτισμού μας που διευθύνουν οι μηχανισμοί και απολαμβάνουν οι επαΐοντες. Ένα βιβλίο, ξένο κατά
τον ως τώρα γνωστό μας κώδικα της λογοτεχνίας, εγκαινιάζει ένα νέο είδος γραφής τελείως προσωπικό, τόσο από άποψη ύφους, όσο και από άποψη κοινωνικής όρασης». (Στάθης Δρομάζος, "Γυναίκα")
«Ο συγγραφέας διάλεξε μια πολύ δύσκολη λογοτεχνική μορφή, γιατί χρειάζεται μεγάλη επιδεξιότητα και ευφυΐα για να προχωρείς παράλληλα δύο τελείως διαφορετικά θέματα, που στο τέλος θα συγκλίνουν και θα φωτίσουν από διαφορετικές γωνίες το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Ο Σίγμα όχι μόνο τα καταφέρνει, αλλά κλείνοντας το βιβλίο έχεις αγανακτήσει και ντραπεί». ("Αντί", Τατιάνα Μιλιέξ)