ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Παρουσίαση

"Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που πρωτοείδα τον Γιάννη Ρίτσο. 1924 ή '25; Μισός αιώνας και περισσότερο. Φοιτούσαμε και οι δύο στο ίδιο γυμνάσιο, στο Γύθειο. Εγώ πήγαινα σε κατώτερη τάξη, εκείνος στην τελευταία. Στη δική μου, ανάμεσα σε εκατό μαθητές, δεν βρισκόταν κανένα άλλο παιδί, που να μπορώ να μιλώ μαζί του για βιβλία, για ποιητές και για φιλοσόφους. Έτσι, ήταν πολύ φυσικό να ξαφνιαστώ, όταν μια μέρα, σ' ένα διάλειμμά μας, περπατώντας στο χώρο έξω από το σχολείο, κάτω από τις μοσχοϊτιές, άκουσα τρεις νέους της τάξης του Ρίτσου να λένε, κοιτώντας κατά την προκυμαία: "Ο Γιαννούλης γράφει ποιήματα". Κοίταξα αυτόν τον Γιαννούλη. Ήταν ένα παιδί ψηλό, λιγνό, ευγενικό, εύθραυστο, που δεν το έβλεπα πρώτη φορά. Σου τραβούσε την προσοχή, γιατί ανάμεσα στα πολλά χωριατόπουλα, με τα ακατέργαστα πρόσωπα, τα ντρίλινα ρούχα και τις φτηνές βακετένιες γόβες, το ξεχώριζε η μοναξιά του και η φινέτσα του. Μ' ένα και μόνο πρόσωπο έκανε συντροφιά. Ήταν η αδελφή του για την οποία θα έγραφε αργότερα το ελεγειακό του ποίημα "Το τραγούδι της αδελφής μου". Τους συναντούσα πάντοτε στον περίπατο της προκυμαίας, που άρχιζε από το βραχίονα του νησιού της Κρανάης και τελείωνε έξω από το σχολείο μας". (Νικηφόρος Βρεττάκος, "Οι μνήμες της Μονοβασιάς στην ποίηση του Ρίτσου", Νέα Δομή, 6/1976, σ. 46.).