ΡΟΜΕΟ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ, Η ΤΡΙΤΗ ΜΝΗΜΗ

Παρουσίαση

Διαλέγουμε την αφήγηση ως παραστασιακό μέσο, καθώς η ιστορικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας γίνεται δυνατόν να φτάσει στη γλώσσα μόνο ως αφηγηματικότητα.
Μέσα από την ωμή αφηγηματικότητα πειραματιζόμαστε με μια διαδικασία στην οποία η τακτοποιημένη δομή αυτοκαταστρέφεται κατά την διαδρομή της.
Το θέατρο άλλωστε είναι ένα πεδίο μάχης με τα νοήματα, το αναπαραστατικό θέατρο είναι η έκπτωσή του.
Παίζουμε ένα συναρπαστικό παιχνίδι με τον χρόνο καθώς πειραματιζόμαστε με τον δραματικό χρόνο απέναντι στον χρόνο αφήγησης, όπως αυτός παρεμβαίνει και "μικροδιωρθώνει". Που βρισκόμαστε αφού δεν ζούμε ούτε στην πραγματικότητα, ούτε στην φαντασία; Όσο απομακρυνόμαστε από τον εκμαυλισμό της αναπαραστατικότητας τι μένει; Η πιθανότητα να ακουμπήσουμε τον πόνο της ύπαρξης μέσα από κάποιας μορφής "αρρυθμία".
Το στοίχημα στο "Ρομέο και Ιουλιέτα" δεν είναι ακριβώς από αυτά που κερδίζονται... Δείχνουν τον χρόνο. (Από την έκδοση)