ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Δυστυχώς θα έχω μια έτσι πιο "αιρετική", εν συγκρίσει με τις άνωθεν κριτικές, άποψη για το συγκεκριμένο έργο. Ο Ζορμπάς ως alter ego του Καζαντζάκη πράγματι καταφέρνει να δείξει ότι πολλές φορές στην απλότητα κρύβεται η ουσία, χωρίς πολλές σκέψεις και αναλύσεις επί αναλύσεων. Αυτή η αγωνία του Καζαντζάκη να μην προτιμήσει, όπως λέει κι ο ίδιος, "ένα καλό βιβλίο για τον έρωτα αντί για την βίωση του", είναι νομίζω κάτι που απασχολεί τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι περισσότερο της θεωρίας και κάθονται πολλές ώρες πάνω από βιβλία. Ωστόσο ο Ζορμπάς (και γενικά το βιβλίο) είναι ένα προϊόν της σύγχρονης ευρωπαϊκής διανόησης, όπως φαίνεται και στο έργο του Καμύ "ο Επαναστατημένος άνθρωπος". Δηλαδή το έργο διακατέχεται από έναν μηδενισμό (αν και ιδιαίτερα δυναμικό), μια άκρως υλιστική θεώρηση των πραγμάτων, τον διεθνισμό (-μηδενισμού της σημασίας της πατρίδας και του έθνους) και φυσικά την αθεϊα. Ο Ζορμπάς είναι ο συνηθισμένος άνθρωπος, χωρίς αξίες και ιδανικά, που θα σου πει ότι η ουσία της ζωής είναι λίγο καλό κρασί και μερικές ωραίες γυναίκες..., το οποίο το βρίσκω τουλάχιστον ρηχό. Από όσο καταλαβαίνω στο πρόσωπο του Ζορμπά ο Καζαντζάκης βρήκε τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε, ωστόσο όπως λέει χαρακτηριστικά κι ο ίδιος ο Ζορμπάς σε μια φάση: "είμαι δυστυχισμένος". Στο τέλος της ημέρας, παρά την "τρέλα που κουβαλάει", τις όμορφες γυναίκες, το κρασί και την καλή παρέα, ο Ζορμπάς καταλαβαίνει ότι δεν έχει βρει το Ιδανικό, το Απόλυτο, κυνηγάει τα εφήμερα και τα περιορισμένα σε χρόνο και αξία αγαθά. Τέλος καταλαβαίνω πραγματικά γιατί έγινε ο αφορισμός του συγγραφέα, αφού δεν δείχνει κανέναν σεβασμό προς την Εκκλησία ή τον Θεό, σε σημείο που η λέξη βλασφημία να είναι λίγη. Γενικά ένιωθα πάρα πολύ κατά την ανάγνωση αυτού του βιβλίου αυτό που είχε πει ο Άγιος Νεκτάριος: "Προσπαθούν μερικοί να κάνουν το φως σκοτάδι και το σκοτάδι φως". Όπως και να έχει εγώ το βρήκα ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο και σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρω τα υπόλοιπα έργα του Καζαντζάκη.

Το καλύτερο βιβλίο του Καζαντζάκη. Απίστευτη κατασκευή χαρακτήρα. Πραγματικό σύμβολο. Εξαιρετική γραφή και πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή. Από πλευράς στοχασμού είναι επαρκές.

Εξαιρετικό βιβλίο, με την απίθανη γλώσσα του καζαντζάκη, απλή και ταυτόχρονα τόσο έντονη.Συνέχεια, όπως και στα άλλα έργα του συγγραφέα, έτσι και σε αυτό θίγονται διάφορα σημαντικά ανθρώπινα θέματα.Είναι ένα κλασικό αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας, πάντα επίκαιρο!

Ο 'Ζορμπάς' είναι το 6ο βιβλίο του Καζαντζάκη που διαβάζω (μετά το 'Χριστός Ξανασταυρώνεται', τον 'Τελευταίο Πειρασμό', τον 'Καπετάν Μιχάλη', τους 'Αδερφοφάδες' και τον 'Φτωχούλη του Θεού'). Με εξαίρεση τον 'Φτωχούλη', όπου από ένα σημείο και μετά η επανάληψη διαλόγων, ύφους και πλοκής δίνει και παίρνει, ο 'Ζορμπάς' είναι το πλέον αδύναμο έργο του. Παραμένει το πρώτο έργο του Καζαντζάκη που τον έκανε διάσημο (ό,τι είχε γράψει μέχρι τότε δεν είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον των ξένων για εκείνον). Προσωπικά, το βρήκα παρά πολύ ξεπερασμένο, ένα έργο που έχει κακογεράσει, γεμάτο επαναλαμβανόμενα κλισέ, ιδιαιτέρως υποτιμητικά για τους συνανθρώπους όταν μπαίνουν στο στόμα (ή μάλλον, βγαίνουν από αυτό) ενός 'ήρωα' που αργότερα πήρε μυθικές διαστάσεις στο νεοελληνικό υποσυνείδητο ως μια τυπική νεοελληνική περσόνα. Ο 'Ζορμπάς' είναι ένα μυθιστόρημα 300 σελ. χωρίς ιδιαίτερη πλοκή, χωρίς χρωμάτισμα των δύο πρωταγωνιστών, οι οποίοι παραμένουν προκάτ από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ξέρεις τι θα πει ο Ζορμπάς, ξέρεις τι θα απαντήσει ο 'διαννοούμενος'. Ελάχιστες οι εκπλήξεις, ενώ (παρά) πολλά από τα 'αποφθέγματα' του Ζορμπά είναι κοελικού τύπου αποφθέγματα προσφερόμενα με ιδιαίτερα όμορφη γλώσσα (που παραμένει το πλέον θετικό γνώρισμα του Καζαντζάκη). Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι χωρίς παρωπίδες, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Ζορμπάς είναι ένα κατά πολύ ξεπερασμένο έργο, που πλέον διαβάζεται μόνο με φολκλορικό ενδιαφέρον, αφού εκεί βασίζεται ο μύθος του. Είναι, πάντως, απορίας άξιον πώς ο Καζαντζάκης προτάθηκε για Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1946 έχοντας συγγράψει μόνο τον Ζορμπά από τα μεγάλα του μιθιστορήματα. Το προηγούμενο έργο του (θεατρικά, ποίηση, η Οδύσεια) δεν μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι τού εξασφάλιζε τα εχέγγυα για μια τέτοια πρόταση. Βεβαίως, μετά την έκδοση των υπόλοιπων κορυφαίων έργων του, μια τέτοια πρόταση φάνταζε πιο λογική. Σε κάθε περίπτωση, κατώτερο από άλλα έργα του.

Τι να πει κανείς για το έπος αυτό; Κλασικό έργο, κλασικός συγγραφέας, ο πιο γνωστός και αγαπημένος νεοελληνικός χαρακτήρας! Δύο κοσμοθεωρίες, αυτή του θεωρητικού διανοούμενου και αυτή του ανθρώπου της πρακτικής φιλοσοφίας και των αισθημάτων! Μέσα από πλατωνικούς διαλόγους ο αναγνώστης αισθάνεται την επιθυμία να μάθει, να ερωτευτεί και να γλεντήσει μαζί με τον Ζορμπά, αλλά και να προβληματιστεί για τα αιώνια ερωτήματα του κόσμου. Και όλα αυτά με φόντο μια μαγευτική Κρήτη με τους ατίθασους ανθρώπους της και τα υποβλητικά της τοπία!