ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΝ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ

Παρουσίαση

Δώδεκα ιστορίες. Δώδεκα απαντήσεις σε ερωτήματα παράδοξα και ανομολόγητα. Πώς νιώθουν οι γυναίκες που περνούν φευγαλέα από τη ζωή ενός διάσημου κατασκόπου; Τι συμβαίνει στους ήρωες μιας ταινίας μετά το τέλος της, ή όταν επιθυμούν να συμμετάσχουν πλέον στην πλοκή της; Ποια είναι η πραγματική δουλειά ενός νεκροθάφτη; Τι είδους διαθήκη θα άφηνε ο Αντίχριστος; Τι περιπέτειες έζησαν οι Ιππότες που δεν βρήκαν το Άγιο Δισκοπότηρο; Τι θα γινόταν αν η Βενετία ήταν στοιχειωμένη, ή αν τα μαγικά που κάνουν οι ταχυδακτυλουργοί δεν ήταν κόλπα; Τι απέγινε στ' αλήθεια ο Σέρλοκ Χολμς; Τι δεσμοί υπάρχουν μεταξύ μιας οικογένειας βρικολάκων; Πόσο τρομακτική μπορεί να γίνει η ποπ μουσική της δεκαετίας του '80; Τι θα συνέβαινε αν οι ηρωίδες του Τέννεσσυ Ουίλιαμς γινόντουσαν πρότυπα ερωτικών φαντασιώσεων; Οι ιστορίες που συλλέγονται σε αυτόν τον τόμο καταλήγουν σε πράξεις αντίστασης. Αντίστασης στον μονολιθικό τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τους κόσμους των ιστοριών μας, τους «ήρωες» και τους «κακούς». Αντίστασης, κατ' επέκταση, στις ιδεολογίες που δημιουργούν και επιβάλλουν τέτοιους τρόπους αντίληψης και μας χώνουν σε καλούπια, σε ιστορίες μεγάλες και ψευδείς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όλες οι ιστορίες του Αβραάμ διαβάζονται απνευστί, αν και βρίθουν άμεσων ή έμμεσων πληροφοριών, ιστορικών, λογοτεχνικών, κινηματογραφικών και τεχνηέντως προκαλούν μια γλυκιά σύγχυση για το τι είναι πραγματικό και τι ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού, έτσι ώστε η κατανόηση τους και η απόλαυση που προσφέρουν να επαφίεται στις προσλαμβάνουσες του καθενός και στην ευρύτητα του πνεύματος του. (Γιάννης Κούκουρας, περ. Βαβέλ, τ. 228, Ιανουάριος 2005)

Πέρα από την παραδοξότητα τους, τα διηγήματα συγκλίνουν επίσης στο στοιχείο του τρόμου. Οι ήρωες πλήττονται από συνθήκες πέραν του ελέγχου τους, από απειλές που προοιωνίζονται σαφέστατα τον αφανισμό τους. Οι τερατώδεις διώκτες τους, πλάσματα του σκότους και ενός κόσμου μακάβριου, τους φέρνουν εγγύτερα στην ουσία της ύπαρξής τους... Χωρίς να υποκρύπτουν διδαχές, οι ιστορίες προβάλλουν πλαγίως την άμεση προέλευση τους από παραστάσεις της πεζής πραγματικότητας. Τα άγχη των προσώπων μπορεί να παίρνουν αποτρόπαιες όψεις, δεν παύουν όμως να συνιστούν δικά τους αποκυήματα, επινοήματα αναγκαία στην προσπάθεια τους να αποπροσανατολίσουν την προσοχή τους από τις ουσιώδεις εστίες του πόνου και του φόβου τους. (Χρίστος Παπαγεωργίου, περ. Highlights, τ. 19, Νοε.-Δεκ. 2005)