ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

Παρουσίαση

Αύγουστος 1992. Μια κοιλάδα χαμένη κάπου στα ανατολικά, υψικάμινοι που δεν καίνε πια, μια λίμνη, ένα απόγευμα μέσα στον καύσωνα. Ο Αντονί είναι δεκατεσσάρων χρόνων και, για να διασκεδάσει την πλήξη του, κλέβει μαζί με τον ξάδελφό του ένα κανό για να πάει να δει τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά, εκεί όπου βρίσκεται η περίφημη όχθη των γυμνιστών. Φτάνοντας, ο Αντονί θα γνωρίσει τον πρώτο έρωτα, το πρώτο του αληθινό καλοκαίρι του, αυτό που θα καθορίσει τα υπόλοιπα. Κι έτσι αρχίζει το δράμα της ζωής. Με το βιβλίο αυτό, ο Νικολά Ματιέ γράφει το μυθιστόρημα μιας κοιλάδας, μιας εποχής, αλλά και της εφηβείας, αφηγείται την πολιτική ιστορία της νεολαίας που πρέπει να βρει τον δρόμο της σε έναν κόσμο που πεθαίνει. Τέσσερα καλοκαίρια, τέσσερις στιγμές, από το Smells Like Teen Spirit μέχρι το Παγκόσμιο Κύπελλο του '98: μια ιλιγγιώδης εξιστόρηση τού πώς κυλά η ζωή στη Γαλλία σε μια μεταιχμιακή εποχή, στις κωμοπόλεις και στα ακριβά προάστια, στις εξοχές από τη μία και στις τσιμεντουπόλεις απ' την άλλη. Μιλά για τη Γαλλία της μπίρας με πικόν και του Johnny Hallyday, για τα πανηγύρια και τις καλοκαιρινές τηλεοπτικές εκπομπές, για τους άντρες που απόκαμαν από τη δουλειά και τις ερωμένες που μαράθηκαν από τα είκοσί τους χρόνια. Ένας τόπος ξεχασμένος από τα ταμεία της παγκοσμιοποίησης, πιασμένος ταυτόχρονα στη μέγγενη της νοσταλγίας και της παρακμής, της ευπρέπειας και της οργής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Ματιέ χρησιμοποιεί τριτοπρόσωπη αφήγηση, με τον παντογνώστη αφηγητή να περιγράφει τα γεγονότα από απόσταση, με αντικειμενικότητα και σφαιρικότητα. Η γλώσσα του απλή, καθημερινή, περιλαμβάνει πολύ συχνά λέξεις και εκφράσεις από τον προφορικό λόγο που χρησιμοποιούν οι έφηβοι. Η αφήγηση ρέει απρόσκοπτα και, παρά το γεγονός ότι είναι ένα μυθιστόρημα άνω των εξακοσίων σελίδων, κρατάει ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Έντονος ρεαλισμός, λεπτομερής αποτύπωση μιας πραγματικότητας που μπορεί να είναι σκληρή και επώδυνη, τείνει όμως να κάνει αισθητή την παρουσία της όλο και πιο συχνά και σε μεγαλύτερη έκταση. Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, καλούνται οι έφηβοι της ιστορίας μας να χαράξουν τον δρόμο τους». (Χριστίνα Μουκούλη, bookpress.gr - 14/12/2019)