Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΚΟΤΑΣ

Παρουσίαση

Αυτό το έξοχο βιβλιαράκι που δεν έχει καθόλου λέξεις και όπου η αφήγηση γίνεται μόνο με τις εικόνες, εκφράζει τόσα όσα καμιά φορά δεν εκφράζονται σε εκδόσεις πολυσέλιδες και πυκνογραμμένες. Ναι, δεν έχει κείμενο η "Αρπαγή της κότας" έχει όμως χιούμορ και αίσθημα, αισθητικότητα, ευφυΐα. Εχει ανθρωπιά και ανεκτικότητα.
Ο μεγάλος Αρκούδος ζει σ' ένα ξέφωτο. Ευχάριστο σπιτικό, ο στάβλος για τα ζώα, στο υπόστεγο το ποδήλατο, δίπλα τα κούτσουρα για τον χειμώνα, τραπεζάκι έξω, τα δέντρα ολάνθιστα, οι κότες τσιμπολογούν, ο κούνελος ανοίγει τα παραθυρόφυλλα, τα κλωσσόπουλα πίσω από τη μάνα τους, όλα ειρηνικά, ένα πουλί στην καμινάδα, η αμέριμνη λευκή κοτούλα εικόνες εύγλωττες. Νομίζεις πως θα μοσκοβολήσει εξοχή. Μα αν καλοπροσέξεις, θα δεις, πίσω από έναν θάμνο, την αλεπού να παραφυλά έχοντας το πρόσωπο στραμμένο προς τη λευκή, παχουλή κότα.
Όταν ο Αρκούδος και η συντροφιά του είδαν την αλεπού να απομακρύνεται έχοντας αγκαλιά την κότα, βάλθηκαν να καταδιώκουν την άρπαγα. Μπρος η αλεπού, πίσω ο Αρκούδος, με γαντζωμένο στους ώμους του τον κούνελο, από τα αφτιά του οποίου είναι αρπαγμένος ο κόκορας, πέρασαν δάση σκοτεινά, νύχτωσε, να το φεγγάρι, η κλέφτρα όλο και απομακρύνεται, ο Αρκούδος κουράστηκε, τώρα τον υποβαστάζουν οι φίλοι του και η αλεπού, έχοντας αγκαλιά την κότα, αποκοιμιέται σ' ένα δέντρο. Το πρωί ανέβηκαν λόφους, περπάτησαν τόπους άγνωστους, έως ότου αντίκρισαν τη θάλασσα. Συρμένη έξω μια βάρκα. Η αλεπού τραβά κουπί κοιτώντας τρυφερά την κότα, μα το πώς διάβηκαν τα κύματα οι διώκτες της δεν περιγράφεται είναι εικόνα εξαιρετικά πρωτότυπη και αστεία.
Στην απέναντι όχθη βρίσκεται ένα σπιτάκι, στο οποίο μπαίνει η αλεπού με την κοτούλα και ύστερα από λίγο, εξουθενωμένοι, ο Αρκούδος με τη συντροφιά του. Και όχι, δεν την πήραν πίσω την όμορφη κότα τους η αλεπού τη νανούριζε σαν παιδάκι. Την τάιζε και τη βαστούσε σαν θησαυρό. Και η κότα την κοίταζε με βλέμματα αφοσίωσης. Και όχι με ύφος τρομαγμένου θηράματος. Οι δυο τους σε μαξιλάρες εμπρός στη φωτιά ζούσαν την ανήκουστη και παράξενη αγάπη τους.
Το επόμενο πρωί η αλεπού με τον θησαυρό της κουνούσαν το μαντίλι στη συντροφιά, η οποία απομακρυνόταν με τη βάρκα.
Διότι η αγάπη, απ' όπου και αν προέρχεται, είναι σεβαστή και θαυμαστή, και γι' αυτό συνήθως νικά.
Διότι το βιβλίο αυτό ακριβώς υπογραμμίζει, μέσα από τις ευφραδείς και ωραιότατες εικόνες του. Γι' αυτό το συνιστούμε θερμά για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας αλλά και για τα μεγαλύτερα. Θα το χαρούν και μετά ίσως συλλογιστούν. (Ελένη Σαραντίτη, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 20/11/2009)