ΤΟ ΤΑΜΑ

Παρουσίαση

Τώρα πια με τα παράθυρα και τις πόρτες ορθάνοιχτες, έρημο κελλί, η αυγή δεν περιμένει. . . τώρα μπαίνει μέσα ανενόχλητα. Όμως δε βρίσκει τους μοναχούς γονατιστούς με το κομποσχοίνι στο χέρι να προσεύχονται. Μόνο πάνω στους τοίχους και στον τρούλο σου, σιωπηλό παρεκκλήσι, δείχνει πως το φεγγάρι είχε αφήσει τη χρυσόσκονη τής ολονύχτιας λειτουργίας σου, που την έψαλλαν τα τριζόνια και τη φώτιζαν οι πυγολαμπίδες. Μες στο συνωστισμό της μυριανθισμένης άνοιξης, ω έρημο κελλί, με τις δυο παλιωμένες καλύβες σου, αγκαλιά με το παρεκκλήσι, στέκεσαι γαλήνιο και βουβό παράμερα στη χαράδρα, έρημο και μονάχο. Τα περασμένα χρόνια κάθονται λυπημένα μπρος στα πόδια σου και ψιθυρίζουν: έρημο κελλί, γιατί δε μιλάς με μας που σε νταντεύαμε; Το ξέρω, η μιλιά σου είναι φυλακισμένη στα μισοχαλασμένα ντουβάρια σου. . . ω ασάλευτη βουβή προσευχή! Μόνο κάπου - κάπου ακούω το πονεμένο τραγούδι σου, που υφαίνουν οι παλιωμένες πλάκες της σκεπής σου και οι ξεγουβιασμένες πέτρες σου στο πέρασμα του αέρα. Διαβαίνει, διαβαίνει κι αυτός ψάχνοντας να βρει τη ζωή του παρελθόντος σου κι εκείνους τους μοναχούς που πέρασαν σε μια πρωτύτερη ζωή. . . και αυτό γιατί; Αχ όνειρο εσύ του άγνωστου μοναχού, που μου θέριεψες την έγνοια του, κι εγώ τυφλωμένος από αδελφοσύνη έφτασα εδώ γα να του μαλακώσω τον πόνο του! Άραγε θα βρει παρηγοριά; Ω μοναδικέ μας φίλε προσκυνητή, σ’ ευχαριστούμε που άκουσες την απελπισμένη φωνή μας κι έκανες το ταξίδι της αγάπης . . . Αδελφέ μου! Η ανάμνησή μου ας μείνει σαν μια εικόνα της καρδιάς σου, την ώρα που θα προσεύχεσαι στο θεό. Και εσείς όλοι, την ώρα που θα προσεύχεσαι στο θεό. Και σεις όλοι, καλοί μου αναγνώστες, μην πονέσετε για μένα. . . αφού το ξέρετε πως σε τούτη τη γη όλοι είμαστε θνητοί. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)