Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ Χ

Παρουσίαση

XXXVII:
Γονάτισες, σου απόθεσα
Χρυσό στέμμα στα μαλλιά
Σε ονόμασα
Κυρίαρχο του Κόσμου.
Αμέτρητα κοπάδια ελαφιών
Αφέθηκαν σαν λάφυρα
Σαρακηνών κουρσάρων
Στα αγρίμια των χεριών σου.

XXXVIII:
Άνθιζες κρυφά και η Λέρνα αντηχούσε,
Ούτε να δω μπορώ τον ερχομό σου
Ούτε να ονειρευτώ στον κήπο του Διονύσου,
Βαμμένη θάλασσα η κάθε λέξη
Χαμένων Ετρούσκων πειρατών,
Κακοί αγέρες και τρικυμίες
Την καρδιά μου τεντώνουν κόκκινο ρούχο,
Κάτω από τον αστρόσπαρτο εράσμιο ουρανό.
[...] (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Θυμάμαι ήσουν σαν σκεφτικό αρνάκι
Γονάτισες, σου απόθεσα
Άνθιζες κρυφά και η Λέρνα αντηχούσε
Τον λαιμό τον γλυκόφθογγο
Άπληστη, απούσα από το σμάρι
Στη σκέψη βαθύσκια φτάνω
Τον άγριο βράχο χαίρομαι και ησυχάζω
Είδα το κόκκινο λάβαρο
Αναπνοής μου φύσημα
Έσκυψε πάνω από το σώμα της
Η μυρωδιά έφτανε σε γη και ουρανό
Ασάλευτο σε ορίζω στο Αιγαίο
Όταν κατάλαβε πως έτρεμε
Ο νους στρεβλός
Κρεμούσες ήλιους στον αέρα
Στην Ανατολή θερίζουν τη σοδειά
Οι έξι ιέρειες της θεάς
Η Ερεσχιγκάλ κρατάει ένα μικρό σκυλί
Ένα πουλί σωριάστηκε στα πόδια της
Έλυσα τα σχοινιά από την όχθη
Μέρες τώρα το νερό
Στη γη μου έστειλες
Ύψωσες μέσα στο βυθό
Κάθε ημέρα που ανατέλλει ο ήλιος
Ποιος τόπος έρημος και ανήλιαγος
Μεγαλώνουν οι νάρκισσοι, τα κυπαρίσσια..
Τον έχεις μπροστά σου, ψυχή
Ασίγαστα πουλιά, σας ικετεύω
Σε εκείνον
Σιωπή
Φούσκωνε
Εκεί κοιμάται
Να πεις να φύγει
Μετράς
Στο τετράγωνο