ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΖΙΡΤΖΗΣ 1950-1981

Παρουσίαση

Θυμάμαι τον Αντώνη...
Οστεώδη, γελαστό, πάντα πάνω στο ποδήλατό του. Κριτικό και σαρκαστικό, πάντα εύστοχο, λέγοντας τις μεγάλες του αλήθειες χωρίς αυτοπεριορισμούς. Σε μια εποχή έντονης πολιτικοποίησης, με τον Αντώνη είχαμε πολλές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, κυρίως για τις πρακτικές των κοινωνικών αγώνων. Παρόλα αυτά και αγάπη υπήρχε και παρέα κάναμε, όπως τα περισσότερα παιδιά της πρώτης μεταδικτατορικής γενιάς στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια μεσημέρια, στα εργαστήρια, πολλοί μαζί, με κρασί και έντονες συζητήσεις. Για όλα.
Για την τέχνη και την Επανάσταση...
Θυμάμαι κάποτε, εκεί γύρω στο '77, έγινε μέσα στη Σχολή μια έκθεση ζωγραφικής των σπουδαστών με θέμα "Οι εργαζόμενοι"... Μέσα στις καλές μας προθέσεις ήταν να γίνουν έργα εμπνευσμένα από τον ανθρώπινο μόχθο, να δηλώσουμε με τον τρόπο μας σαν καλλιτέχνες ότι είμαστε μαζί με την εργατική τάξη στον αγώνα της για μια καλύτερη ζωή... Όμως, και λόγω της ηλικίας μας, και λόγω των γνώσεών μας, ήμασταν ανεπαρκείς μπροστά σε ένα τέτοιο εγχείρημα. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν κάτω από τις προσδοκίες μας. Προσδοκίες που είχαν διατυπωθεί με αρκετή έπαρση για τον καιρό εκείνο και με σχετικά μεγαλόπνοο τρόπο σε ένα χαρτί που διακινούσαμε, σε ένα μανιφέστο. Μάλιστα, επειδή κάποιοι δεν είχαν έργα εμπνευσμένα από την εργατική τάξη, κατέφυγαν σε εύκολες λύσεις: λ.χ. να ζωγραφίσουν μια σκούπα στο χέρι της Έφης, του γνωστού μοντέλου που όλοι είχαμε εκατοντάδες φορές ζωγραφίσει στο πλαίσιο του μαθήματος στην Α.Σ.Κ.Τ., για να την μετατρέψουν σε καθαρίστρια. [...] (Εύα Μελά, από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Για τον Αντώνη
Εύα Μελά
Μνήμη Αντώνη Βεζιρτζή
Κώστας Αργύρης
Αντώνης Βεζιρτζής 1950-1981
Κώστας Παπαχρίστου
Νικημένος από το μέγεθος των λόγων
Σπύρος Καρυδάκης
Σχέδια
Αφηρημένα τοπία
Μικρά γλυπτά
Καράβια
Βιογραφικό σημείωμα