Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ

Παρουσίαση

Υπάρχει μια καθαρότητα μέσα στο πάθος που το ιεροποιεί και που τη λέμε εγρήγορση ή καλύτερα οριακότητα. Αντίθετα, η αποχαύνωση καθιστά το πάθος μιαρό που σημαίνει χωρίς όρια. Αυτή την ανόρθωση - μεταμόρφωση του πάθους από μιαρό σε ιερό προσπαθεί να πραγματώσει ο «Μαραμπού» σε όλα τα ταξίδια του, ψάχνοντας να βρει το όριο, «το σταυρωτό του νότου αστέρι». Αυτό, το σταυρικό και συνάμα λυτρωτικό στοιχείο του πάθους σαν ένα έσχατο χωροχρονικό σημείο αυτογνωσίας, αναζητά ο ποιητής «μεσάνυχτα χίλια μίλια περ' από τις Εβρίδες».
Προσεγγίζοντας (πάντοτε βιωματικά σαν ένας συνεπής ποιητής) αυτό το άσπιλο στοιχείο της ψυχής («το διάφεγγο βυθό και τ' άγριο κύμα») οδηγείται σε μια διαρκή αυτοκατανόηση, σε ένα «διαρκή νόστο».
ΓΙΑΤΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΔΙ. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)