ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Παρουσίαση

"Δεν έχετε ακούσει να μιλούν για κείνον τον τρελό που κρατούσε ένα αναμμένο φανάρι μέρα μεσημέρι κι έτρεχε στην πλατεία της αγοράς φωνάζοντας ασταμάτητα: "Γυρεύω τον Θεό! Γυρεύω τον Θεό!" Επειδή όμως πολλοί από τους παρευρισκόμενους δεν πίστευαν στον Θεό, οι φωνές του προκάλεσαν ηχηρό γέλιο. Μήπως χάθηκε σαν παιδί; είπε ο ένας. Μήπως κρύβεται; Μήπως και φοβάται; Μήπως μπάρκαρε στο πλοίο; Μήπως ξενιτεύτηκε; Τέτοια έλεγαν και γελούσαν. Ο τρελός πήδησε ανάμεσά τους και τους διαπέρασε με τη ματιά του. "Που πήγε ο Θεός;" φώναξε, "θα σας πω εγώ. Τον σκοτώσαμε - εσείς κι εγώ! Εμείς, όλοι μας, είμαστε οι δολοφόνοι του! Μα πως το κάναμε αυτό; Πως μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι για να σβήσουμε όλον τον ορίζοντα; Τι κάναμε όταν κόψαμε την αλυσίδα που ένωνε τούτη τη γη με τον ήλιο; Που πάει αυτή τώρα; Που πηγαίνουμε εμείς; Μακριά απ' όλους τους ήλιους; Μήπως πέφτουμε συνέχεια; Πίσω, πλάγια, εμπρός, απ' όλες τις πλευρές; Υπάρχει ακόμα ένα πάνω, ένα κάτω; Μήπως περιπλανιόμαστε μέσα σ' ένα άπειρο μηδέν; Μήπως νιώθουμε την ανάσα του κενού στο πρόσωπό μας; Μήπως κάνει περισσότερο κρύο; Μήπως έρχονται νύχτες, ολοένα και περισσότερο νύχτες; Μήπως δεν ακούμε ακόμη τίποτε από το θόρυβο που κάνουν οι νεκροθάφτες που θάβουν τον Θεό; Μήπως δεν μυρίζουμε ακόμη καθόλου τη θεϊκή αποσύνθεση; Και οι θεοί αποσυντίθενται! Ο Θεός είναι νεκρός! [...] (Απόσπασμά από το κείμενο "Ο τρελός του Νίτσε")

Περιεχόμενα

Ο τρελός του Νίτσε
Από την άλωση στην καταστροφή