ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Παρουσίαση

Ένας περίεργος υπερκορεσμός της ύλης, σε κάποια σημεία του πλανήτη, δημιουργεί διαρροή στο χρονικό συνεχές: Ο χρόνος εγκαταλείπει την ανθρώπινη πραγματικότητα με αποτέλεσμα το φαινόμενο της κρυσταλλοποίησης. Σε ένα σκηνικό μιας παράδοξης Αποκάλυψης, σε ένα μεταλλαγμένο γοτθικό τοπίο όπου οι κρυστάλλινοι θόλοι ενός δάσους της Δυτικής Αφρικής άλλοτε λάμπουν μεγαλειωδώς κι άλλοτε βαθαίνουν σε μια ζοφερή σκοτεινιά, ένας νέος εκπληκτικός κόσμος διεκδικεί κάθε έμβια ύπαρξη.Τα πάντα αποκρυσταλλώνονται κι αστράφτουν σαν πετράδια δημιουργώντας ένα μυστηριακό σύμπαν, πανέμορφο και τρομαχτικό, όπου τα πλάσματα υπάρχουν λες και παγιδευμένα σε κεχριμπάρι, ούτε ζωντανά ούτε νεκρά, τα φυλλώματα λαμπυρίζουν σαν κοσμήματα με όλα τα χρώματα της ίριδας, και οι ήρωες περιφέρονται σαν φαντάσματα στις εσχατιές της ύπαρξης, προαναγγέλλοντας την κυριαρχία του ανόργανου και άχρονου βασιλείου, πάνω στο οργανικό και πεπερασμένο... (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

"Ο ποιητής Μπάλλαρντ σε ένα πλήρες εκστατικό ξέσπασμα". (Anthony Burgess)

[...] Ο Μπάλαρντ συνέχισε τη μυθοπλασία της καταστροφής και της μετάλλαξης με την Ξηρασία (1964) και το «γοτθικό νουάρ» Κρυστάλλινος κόσμος (1966): σε αυτό, ο γιατρός Έντουαρντ Σάντερς, στην πορεία του προς ένα θεραπευτικό κέντρο λεπρών, διασχίζει ένα δάσος όπου ένας ιός το μεταλλάσσει σε κρυστάλλους. Αυτή η κατάσταση επιδρά εντέλει στον ήρωα και τη φίλη του: «η μόνη τελική λύση της ανισορροπίας μέσα στα μυαλά τους, της κλίσης τους προς τη σκοτεινή πλευρά της ισημερίας, μπορούσε να βρεθεί μέσα σ’ αυτόν τον κρυστάλλινο κόσμο». Αυτή τη σκοτεινή πλευρά του δάσους/της ψυχής, όπως υποδηλώνει ο Μπάλαρντ, αποφεύγουμε συστηματικά να την αποδεχτούμε: «Τέτοιος είναι ο έμφυτος οπτιμισμός της ανθρωπότητας, η πεποίθησή μας ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε κοσμογονία ή κατακλυσμό, που οι περισσότεροι από μας ασυνείδητα διώχνουμε από το μυαλό μας τα σοβαρά γεγονότα [...] σίγουροι πως κάποια μέτρα θα βρεθούν για να αντιμετωπίσουμε την κρίση όταν φτάσει σε μας». [...] (Γιώργος Λαμπράκος, "Μπάλαρντ, ή τι σημαίνει να είναι κανείς μεταμοντέρνος", http://lamprakos.wordpress.com)