ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Παρουσίαση

...Τα φώτα άναβαν το ένα μετά το άλλο στην πόλη και ήταν πολύ ήσυχα και δροσερά στον κήπο. Βγήκε στη βεράντα. Καθώς στεκόταν εκεί στο σκοτάδι, μπορώντας να δει μόνο τα σχήματα των δέντρων μέσα από το ισχνό γκρίζο φως, τον κυρίευσε μια επιθυμία να δραπετεύσει, να τελειώσει με αυτήν την ταλαιπωρία, να ξεχάσει ότι η Ρέιτσελ ήταν άρρωστη. Επέτρεψε στον εαυτό του να πέσει σε μία λήθη των πάντων. Όπως ένας άνεμος που παραμένει ακατάπαυστα μαινόμενος ξαφνικά κοπάζει, έτσι και η δυσφορία και ο εκνευρισμός και το άγχος που είχε και τον πίεζε, εξασθένισε. Τώρα του φάνηκε πως στεκόταν σ' έναν άνετο χώρο, σε μια ωραία ατμόσφαιρα, σ' ένα μικρό νησί μόνος του. Ήταν ελεύθερος και δεν πονούσε πια. Δεν είχε σημασία αν η Ρέιτσελ ήταν καλά ή άσχημα. Δεν είχε σημασία αν ήταν χώρια ή μαζί. Τίποτα δεν είχε σημασία. Τίποτα δεν είχε ουσία. Τα κύματα χτυπούσαν στην ακτή μακριά και ο μαλακός άνεμος περνούσε μέσα από τα κλαδιά των δέντρων, που έμοιαζαν να τον περικυκλώνουν με γαλήνη και ασφάλεια, με το σκοτάδι και με το τίποτα. Σίγουρα ο κόσμος του αγώνα, του εκνευρισμού και του άγχους δεν ήταν ο πραγματικός κόσμος. Αυτός εδώ ήταν ο πραγματικός κόσμος, ο κόσμος που βρισκόταν κάτω από τον επιφανειακό κόσμο, εκεί όπου ό, τι και να συνέβαινε, θα ήταν πάντα ασφαλής. Η ησυχία και η γαλήνη άρχισε να αγκαλιάζει το σώμα του σαν ένα λεπτό, δροσερό φύλλο, καταπραΰνοντας κάθε του νεύρο. Το μυαλό του φάνηκε να διευρύνεται και πάλι και να έρχεται στη φυσική του κατάσταση... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)