Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΣΤΗ ΣΙΚΑΛΗ

Παρουσίαση

Λοιπόν, αν θέλετε πράγματι να τ' ακούσετε, το πρώτο που μάλλον θα θέλετε να μάθετε είναι πού γεννήθηκα, κι αν ήτανε χάλια τα παιδικά μου χρόνια, και τι κάνανε οι δικοί μου και προτού κάνουνε εμένα και τέτοια, κι όλες αυτές τις τρίχες αλά Ντέιβιντ Κόππερφιλντ, αλλά, για να σας πω την αλήθεια, καμιά όρεξη δεν έχω να πιάσω τέτοια ιστορία. Πρώτα πρώτα, το βαριέμαι αυτό το τροπάρι και, δεύτερο, οι γονείς μου θα κόψουνε από κάνα δυο φορές τις φλέβες του ο καθένας αν πω κάτι πολύ προσωπικό για πάρτη τους. Είναι πολύ μυγιάγγιχτοι με κάτι τέτοια, ειδικά ο πατέρας μου. Καλά ανθρωπάκια είναι και τέτοια -δε λέω-, αλλά είναι μυγιάγγιχτοι του κερατά. Άσε που δεν το 'χω σκοπό, διάολε, να κάτσω να σας λέω, ξέρω γω, την ιστορία της ζωής μου με το νι και με το σίγμα. Θα σας πω μονάχα για όλη κείνη την τρέλα που μου 'λαχε κοντά στα περσινά Χριστούγεννα, λίγο προτού κλατάρω και με κουβαλήσουν εδώ πέρα να κουλάρω. Θέλω να πω, τα ίδια είπα και στον Ντι Μπι, κι αυτός στην τελική είναι αδερφός μου και τέτοια. Στο Χόλλυγουντ μένει ο Ντι Μπι, όχι δηλαδή και πολύ μακριά από τούτη τη Χαμοκέλα, και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο πετάγεται για να με δει. [...] (Από την έκδοση)

«Τι μας τραβάει όμως σε αυτό το ανάγνωσμα, το οποίο ανακαλύπτουν νέες γενιές αναγνωστών με το ίδιο πάθος κάθε φορά; Με τι ακριβώς ταυτιζόμαστε; Ο ήρωας είναι, σύμφωνα με τα τρέχοντα κυρίαρχα κριτήρια, ανώριμος, επιτηδευμένα, εκούσια, κατ' επιλογήν ανώριμος. Ποιος αλήθεια στην πραγματική ζωή, τη ζωή ετούτη στο παρόν, θα ανεχόταν έναν τύπο σαν τον Χόλντεν, ως φίλο, ως μέλος της οικογένειάς του; (...) Η μάγισσα τέχνη δίνει την απάντηση: Ό,τι στη ζωή αποστρεφόμαστε, αίφνης αποκτά γοητεία όταν αναγιγνώσκεται. Η τυπωμένη σελίδα καθαίρει τις πράξεις, περιθάλπει τον εκπεσόντα, μυρώνει τις χαίνουσες πληγές του». (Φώτης Καραμπεσίνης, bookpress.gr, 31/01/2021)