Ο ΠΟΝΟΣ ΩΣ ΠΟΛΗ

Παρουσίαση

Σε μια στιγμή όπως αυτή που μιλάμε τώρα, στιγμή όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται σε ένα υπέρτατο σημείο έξαρσης της ίδιας της υπόστασής της, έξαρση όπου η ακμή και η παρακμή δεν διαχωρίζονται πλέον, όχι απλώς συγχωνεύονται αλλά η μία αναιρεί την άλλη, τουλάχιστον δεν είναι πια περιχαρακωμένες σε αποκλειστικούς τομείς αλλά αλληλοπεριχωρούνται, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει, την στιγμή αυτή, κάτι που αφήνει πίσω του καθιερωμένες κατηγοριοποιήσεις και προχωράει προς μία λυτρωτική κατάργηση λειτουργικών μέχρι στιγμής αξιών και αξιολογήσεων, σε μία τέτοια στιγμή όπου, κατά την γνώμη μου, επήλθε το πραγματικό τέλος προαιώνιων εφαρμογών οι οποίες αποδείχθηκαν ανεπαρκείς ή και λανθασμένες, σε μια τέτοια λοιπόν στιγμή το μόνο πράγμα που όχι απλώς επιπλέει αλλά συνιστά και την θάλασσα στην οποία εμείς είτε επιπλέουμε είτε βυθιζόμαστε, είναι ο πόνος. Μία θάλασσα που θα αποπειραθώ να την προσεγγίσω, μολονότι είναι εκείνη που παίρνει πάντα την πρωτοβουλία να μας αγγίξει χωρίς να μας ρωτήσει αν θέλουμε το άγγιγμά της. Υπ' αυτήν την έννοια, αλλά και υπό άλλες, ο πόνος είναι μία θάλασσα ανεξερεύνητη και αβυθομέτρητη, κατονομασμένη και προσδιορισμένη αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό παρερμηνευμένη και σε ακόμη μεγαλύτερο συσκοτισμένη, ίσως επειδή αποτελεί συστατικό στοιχείο της ίδιας της υπόστασής μας και έτσι, αν και εγγύς ο πόνος, δεν αφήνεται στην ευθεία διάγνωση, αν και απτός, δεν γνωρίζεται εύκολα και άμεσα. [...] (Κείμενο ομιλίας που δόθηκε στις 14 Απριλίου 2010 στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του κύκλου ομιλιών (Τέχνη και Πολιτική) που οργάνωσε το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ.)