Το απαραίτητο φως

Παρουσίαση

Η Λουίζα Λασκαράτου επιστρέφει από την Οξφόρδη ύστερα από τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα της, αθηναίου δικηγόρου. Την περιμένει το τελευταίο του μήνυμα: η άγνωστη σ' εκείνη φωτογραφία του πίνακα ενός διάσημου σκοτσέζου ζωγράφου του 19ου αιώνα, που είχε κλαπεί από την οικογένειά της στα χρόνια της Κατοχής. Σύντομα η Λουίζα θα ανακαλύψει πως η ιστορία του πίνακα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ανεξήγητη εκτέλεση της νεαρής ζωγράφου Λουίζ Χατζηλουκά, μητέρας του πατέρα της, το 1944. Η αλήθεια όμως, όπως και η τύχη του πίνακα αγνοούνται... Μέσα από την αναζήτηση ενός χαμένου πίνακα, το μυθιστόρημα εξερευνά τους εύθραυστους δεσμούς που ενώνουν το παρελθόν με το παρόν, τη σχέση της απώλειας με τη μνήμη, αλλά και την απόσταση ανάμεσα σε αυτό που συνέβη και αυτό που μεταφέρεται, την αλήθεια και τις αφηγήσεις της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ντορίνα Παπαλιού είχε ήδη συγγράψει τέσσερα βιβλία για παιδιά και μια μελέτη για τον Καραγκιόζη όταν εισήλθε για πρώτη φορά, το 2007, με το μυθιστόρημα Γκάτερ, στη λογοτεχνία για ενηλίκους, προκαλώντας θετικές εντυπώσεις. Έξι χρόνια μετά, κι αφού έχει μεσολαβήσει ένα ακόμη βιβλίο για παιδιά, επιστρέφει με το ογκώδες και ιδιαίτερα φιλόδοξο μυθιστόρημα Το απαραίτητο φως, επιχειρώντας μια αναψηλάψηδη των χρόνων της Κατοχής. Η άκρη του νήματος που θα ενώσει το χθες με το σήμερα είναι ένας πίνακας που κλάπηκε στα χρόνια εκείνα (ενδεχομένως από τους Ναζί) και ο οποίος γίνεται όλο και πιο σημαντικός ώστε να καταφέρει η ηρωίδα, ανθρωπολόγος με σπουδές στο εξωτερικό, να ανακαλύψει τα χαμένα κομμάτια του προσωπιικού της καθώς και του συλλογικού παζλ. Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε δυο μεγάλες ροές αφήγησης, μια στο παρόν, με τη Λουίζα Λασκαράτου να ερευνά σε αρχεία κια μαρτυρίες για τις συνθήκες του θανάτου της μητέρας του πατέρα της, της συνονόματης ζωγράφου Λουίζ Λασκαράτου, και μια στο παρελθόν, μέσα από το βλέμμα της ίδιας της ζωγράφου. (Κώστας Κατσουλάρης, Bookpress.gr 4/7/2013)