ΒΙΟΛΕΤΑ 'Η ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΕΞ ΑΚΟΗΣ

Παρουσίαση

Να γράφεις για το θάνατο είναι μια πρόκληση, γιατί δεν έχω πεθάνει, δεν ξέρω τι σημαίνει είμαι νεκρή, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είναι. Σκέφτομαι πως ο θάνατος μας απελευθερώνει από τις δύο διαστάσεις που μας επιβάλλει η ζωή, το χώρο και το χρόνο. [...] Δε θέλησα να μιλήσω για το σωματικό θάνατο. [...] Θέλησα να μιλήσω για θανάτους που συμβαίνουν καθημερινά χωρίς να τους αντιλαμβανόμαστε, γιατί απλώς δεν προσέχουμε. Παραδείγματος χάρη, όταν μιλάω για την Επανάσταση της 25ης Απριλίου 1975, δεν κάνω μια πολιτική ανάγνωση. Η 25η Απριλίου ήταν μια πολιτική αλλαγή, μια αλλαγή καθεστώτος, αλλά κι ένας χώρος ονείρου πέρασαν από τότε τριάντα χρόνια, και κάπου, δεν ξέρω που, το όνειρο χάθηκε, το όνειρο πέθανε. Προσπάθησα να δω που χάθηκε το όνειρο της 25ης Απριλίου. Και θέλησα να προκαλέσω αναστρέφοντας το σύνθημα και λέγοντας: "λαός νικημένος ποτέ πια ενωμένος", γιατί αν η ελπίδα που γέννησε η 25η Απριλίου υπάρχει ακόμα, θα αντέξει αυτή την πρόκληση. Ειδάλλως σημαίνει ότι το όνειρο ήταν ευάλωτο και ότι έχει πραγματικά πεθάνει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Βιολέτα είναι μια παχύσαρκη γυναίκα που εργάζεται σε ένα σαλόνι ομορφιάς πουλώντας καλλυντικά σε νοικοκυρές οι οποίες προσπαθούν να προσαρμοστούν στο νεωτερικό ιδεώδες της κομψής και νεανικής ομορφιάς, ενώ η ίδια έλκεται από τον καταραμένο έρωτα που αναζητεί ως νεαρή κοπέλα στους εξώστες των κινηματογράφων και, αργότερα, στα πάρκινγκ των φορτηγατζήδων.
Η Καρντόζο μπορεί να θίγει έμμεσα θέματα κοινωνικού ρατσισμού και έμφυλης σχέσης, δεν θεωρεί όμως ότι η γραφή της εξαντλεί τη λειτουργία της με την αναπαράσταση κοινωνικών ή και πολιτικών προβλημάτων. Έτσι, ενώ το μυθιστόρημά της ανακαλεί θραύσματα μνήμης από την ιστορία της μεταδικτατορικής Πορτογαλίας, η ίδια τοποθετεί το έργο της σε ένα επίπεδο πέραν της ηθικής σφαίρας του πολιτικά ορθού και της ιδεολογικής πλάνης, καλώντας τον αναγνώστη να κατανοήσει την ύπαρξη ως ένα γεγονός που πρέπει κανείς να αποδεχθεί στο σύνολό του. (ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΒΒΑΘΑΣ, Το Βήμα, 26/2/2012)

Το μυθιστόρημα είναι ολόκληρο μία πρόταση. Απουσιάζουν τα κεφάλαια, οι παράγραφοι, τα κεφαλαία γράμματα και τα σημεία στίξεως. Εντούτοις οι ευφυείς παρατηρήσεις και το μαύρο χιούμορ της συγγραφέως, η καλή επεξεργασία του χρόνου και της μνήμης, η λελογισμένη χρήση πολιτικών παρεκβάσεων - με χαρακτηριστικότερη το ανεστραμμένο σύνθημα "λαός νικημένος, ποτέ πια ενωμένος" - νικούν την κούραση του αναγνώστη. (ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΔΙΝΟΣ, Τα Νέα, Βιβλιοδρόμιο, 31/3/2012)