MINIMUM UTOPIA: ΔΕΚΑ ΘΕΣΕΙΣ

Παρουσίαση

«Τι γίνεται, αν η ανάπτυξη, όπως έχει περιγραφεί από τη θεωρία, δεν υπάρχει;», ρώτησε ο Marcuse. «Τι γίνεται αν οι δυνάμεις που προορίζονται να επιφέρουν τον μετασχηματισμό έχουν κατασταλεί και παρουσιάζονται ηττημένες;» Απάντησε αυτές τις ερωτήσεις συνεχίζοντας να επιμένει, από τη μια μεριά, ότι η κριτική θεωρία πάντοτε αντλεί τους στόχους της μονάχα από τις παρούσες τάσεις της κοινωνικής διαδικασίας (του κοινωνικού προτσές), αλλά επιβεβαιώνοντας επίσης, από την άλλη μεριά, ότι η κριτική θεωρία δεν φοβάται τις κατηγορίες που τη χαρακτηρίζουν ουτοπική. [...] Θα συνεχίσουμε να αναζητούμε αυτό που μπορεί να είναι πέρα από την εμβέλειά μας. Και δεν θα συνεχίσουμε απλώς, θα έχουμε την ανάγκη να το κάνουμε. Διότι, σε αντίθεση με αυτό το ευρύτερα δεδομένο ανθρώπινο περιβάλλον, οι περισσότερες αντιλήψεις σχετικά με την ουτοπία φαίνεται να αποκτούν την αξία τους. Αυτή η αξία είναι ακριβώς το όνειρο της απελευθέρωσης. Είναι η απελευθερωτική φαντασία που παράγει μια διαφορετική πλεονεκτική θέση από τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς και διεκδικεί το προνόμιο να είναι απολύτως η μοναδική ρεαλιστική πραγματικότητα. Norman Geras (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Η Παρακαταθήκη του Norman Geras
Αντί προλόγου
1. Ο σοσιαλισμός είναι Ουτοπία
2. Θα πρέπει ανερυθρίαστα να ασπαστούμε την Ουτοπία
3. Υπήρξαν δύο συστατικά σοσιαλιστικής ουτοπίας
4. Οι περισσότερες ιδέες για την Ουτοπία έχουν τον αναπόφευκτο τόπο τους
5. Πολιτικά, ως σοσιαλιστές, θα πρέπει να καθοδηγούμαστε από την επιδίωξη της ελάχιστης ουτοπίας
6. Η ελάχιστη ουτοπία είναι επαναστατικό πρόταγμα
7. Η ελάχιστη ουτοπία πρέπει να εννοείται όχι μόνον ως σοσιαλιστική, αλλά επίσης κι ως φιλελεύθερη
8. Ενστερνιζόμενοι την Ουτοπία σημαίνει ότι ενστερνιζόμαστε μια εναλλακτική ηθική
9. Ο ηθικός κόσμος που κατοικούμε κυβερνάται (ή μοιάζει να) από ένα συμβόλαιο αμοιβαίας αδιαφορίας
10. Η ελάχιστη ουτοπία προϋποθέτει μια διάχυτη κουλτούρα αμοιβαίας βοήθειας
Συμπέρασμα
Σημειώσεις