ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΚΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ;

Παρουσίαση

Τα καλά μας ρούχα...
25 Δεκεμβρίου 1959: Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω γιατί όταν ήμουν στο χωριό ένιωθα τόση χαρά τις μέρες των Χριστουγέννων. Έδωσα στον εαυτό μου πολλές διανοουμενίστικες ερμηνείες, όμως καμιά δεν με ικανοποιούσε. Θυμάμαι πολύ καλά τα Χριστούγεννα του 1959. Φορέσαμε τα καλά μας και πήγαμε στην Αγία Μαρίνα. Η εκκλησία ήταν γεμάτη, με τον κύριο Δυολύκη να δεσπόζει επιβλητικά στην πρώτη σειρά και εμάς τα πιτσιρίκια δίπλα του να περιμένουμε τον Κονόμο, τον παπά της εκκλησίας, να κάνει κανένα απ' αυτά τα υπέροχα "εξωεκκλησιαστικά" σχόλιά του. Έξω από την εκκλησία οι γύρω χώροι ήταν γεμάτοι με κόσμο. Όλοι έλαμπαν, κουβαλώντας μέσα τους μια χαρά και μιαν ελπίδα ότι μέρες καλύτερες θα έρχονταν για τους ίδιους, για το χωριό και για την Κύπρο. Παρ' όλη τη φτώχεια, όταν ήταν γιορτή και ο κόσμος φορούσε τα καλά του, ένιωθες ότι όλο το χωριό μεταμορφωνόταν σε τόπο χαράς και αφθονίας, σε τόπο όπου περίσσευε το χαμόγελο και η αισιοδοξία. Μετά από το τέλος της λειτουργίας η αυλή της εκκλησίας δεν ήταν πια μια αυλή όπου παίζαμε εμείς τα πιτσιρίκια, αλλά μια αυλή παραδείσου, όπου οι άνθρωποι μοίραζαν ευχές, καλά λόγια και τα καθιερωμένα πειράγματα, χαρακτηριστικό του χωριού μου.
Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. είχε τελειώσει. Κανείς δεν ήξερε που θα μας οδηγούσε η νέα κατάσταση. [...]
Τέτοια ήταν τα Χριστούγεννα του 1959. Όλος ο κόσμος κυοφορούσε μέσα του μιαν ελπίδα, όλοι ανέμεναν ότι αυτή η ευφορία θα μας οδηγούσε σε κάτι καινούργιο, κάτι πολύ πιο ωραίο, κάτι που θα άνοιγε τους ορίζοντές μας και θα μας έπαιρνε από τη στενότητα του χωριού σε καινούργιες λεωφόρους, όπως αυτές που βλέπαμε στις ελληνικές ταινίες, με αυτοκίνητα και κόσμο και κίνηση και συγκινήσεις. Όλοι ανέμεναν την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. [...]
25 Δεκεμβρίου 1999: Τώρα το χωριό μου είναι τουρκοκρατούμενο. Δεν υπάρχει πια ούτε χωριό ούτε συγχωριανοί να κυοφορούν ελπίδες και χαρές. Τώρα οι συγχωριανοί μου, τουρκοτρομοκρατημένοι στις τέσσερις γωνιές της Κύπρου, αναπολούν με θλίψη το χαμένο χωριό, το χωριό της ζωής μας και της χαράς μας. Τώρα το χωριό είναι απλώς ένα όνομα, φορτισμένο μόνο με πολύτιμες αναμνήσεις, αλλά ανύπαρκτο. Τώρα το ταξίδι στις Αθήνες δεν είναι ταξίδι σπουδής του κόσμου, αλλά ταξίδι εγωκεντρικής κατανάλωσης.
Οι Αθήνες του 1959 φάνταζαν τόσο μακριά, μα ήταν μέσα μας. Η Αθήνα του 1999 είναι τόσο κοντά, μα και τόσο απόμακρη. Τώρα, δίχως χωριό, δίχως Αθήνες, δίχως συγχωριανούς, η ζωή μας είναι ανάποδη με ανάποδες ελπίδες. [...] (Από την έκδοση)