CEZANNE

Παρουσίαση

"Μια πινελιά χρώμα του Cezanne είναι ένα τίποτε, αλλά είναι ωραίο" (Auguste Renoir)

"... ένας υψηλόσωμος και εύρωστος νέος, που τα κάτω άκρα του ήταν κάπως ισχνά για το κορμί του. Βάδιζε με βήμα ρυθμικό, κρατούσε ψηλά το κεφάλι σαν ν' ατένιζε τον ορίζοντα. Η ευγενική φυσιογνωμία του, πλαισιωμένη από μια σγουρή γενειάδα, θύμιζε τα πρόσωπα των Ασσυρίων θεών... Συνήθως είχε ύφος σοβαρό, αλλά όταν μιλούσε, η όψη του ζωντάνευε και μία εκφραστική μίμηση συνόδευε το λόγο του, που τονιζόταν από το μέταλλο της δυνατής φωνής του".
Έτσι περιέγραφε τον Cezanne ο τεχνοκρίτης Georges Riviere το 1870.
Ο Paul Cezanne γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου του 1839 στο Aix-en Provence και η οικογένειά του ανήκε στην ευημερούσα αστική τάξη της πόλης αυτής. Ο πατέρας του, ιδιοκτήτης μιας πιλοποιίας, αύξησε ακόμη περισσότερο την περιουσία του, αξιοποιώντας την ευκαιρία που του προσφέρθηκε κάποτε να χρηματοδοτήσει την επιτυχή ανασύσταση μίας τράπεζας η οποία βρισκόταν στα πρόθυρα της πτώχευσης. Όντας ευκατάστατος, είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στον Paul μια γερή κλασική παιδεία στέλνοντάς τον στο Λύκειο, όπου ο νεαρός Cezanne γνώρισε τότε τον επίδοξο συγγραφέα Emile Zola, με τον οποίο τον συνέδεσε μία βαθιά φιλία. Κατόπιν, πήγε στο πανεπιστήμιο για φιλολογικές και νομικές σπουδές, που ο καλλιτέχνης δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει επειδή το πάθος του για τη ζωγραφική ήταν από τα πάθη εκείνα που δεν επιδέχονταν παράλληλη ύπαρξη άλλων ενδιαφερόντων.
Από τη στιγμή που ο Cezanne αποφασίζει ν' αφιερωθεί στην τέχνη του, η τέχνη αυτή γίνεται η μοναδική κυρίαρχη ιδέα της ζωής του και αδιαφορεί πλήρως για οτιδήποτε αξιομνημόνευτο συμβαίνει στην κοινωνική ζωή, για τον πόλεμο που σπαράσσει τη Γαλλία το 1870, για την ταραγμένη επίσης πολιτική περίοδο που περνά η πατρίδα του καθ' όλη τη διάρκεια του βίου του, ακόμη και για την τύχη της ίδιας της οικογένειάς του.
Συνδέει αποκλειστικά το νόημα της ζωής του με τη ζωγραφική, χωρίς να παραιτείται ποτέ από μία διαρκώς συνεχιζόμενη δημιουργική έφεση. Όταν συγκρίνει τον εαυτό του με την αμυγδαλιά που δίνει ανελλιπώς τους καρπούς της, σαν έρθει η εποχή τους, αναγνωρίζει ότι κι ο ίδιος έχει μια εσώτερη παρόρμηση, σχεδόν βιολογική, ότι εξαιτίας της παρόρμησης αυτής η ζωγραφική είναι η κατ' εξοχήν ζωτική δραστηριότητά του. [...] (Από την έκδοση)