Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Παρουσίαση

Η ελληνική φυλή κατά τα νεώτερα πορίσματα της Γλωσσολογίας είναι ένας από τους κλάδους του ινδοευρωπαϊκού ή ιαπετικού λαού που ζούσε ως την 5η χιλιετηρίδα π.Χ. αδιάσπαστος και ομόγλωσσος σε μια περιοχή της Β.Α. Ευρώπης -ίσως, κατά μια νεώτατη θεωρία, στη στέππη των Κιργισίων, ανάμεσα στην Κασπία και τα Ουράλια -και ο οποίος μετά την 5η χιλιετηρίδα π.Χ. άρχισε να διασπάται τμηματικά και να απλώνεται προς όλες τις γεωγραφικές κατευθύνσεις, αφομοιώνοντας τους λαούς που κατακτούσε γύρω του. Έτσι άλλα τμήματα των ινδοευρωπαίων κατευθύνθηκαν προς τα Ν.Α. και Ν.Δ. της Ασίας και διαμόρφωσαν ως τις αρχές της 2ης χιλιετηρίδας π.Χ. τους Χεττίτες της Μ. Ασίας, τους Αρίους, δηλ. τους Ινδούς και τους Ιρανούς, τους Τοχάρους και τους Αρμενίους, και άλλα τμήματα κινήθηκαν προς τα δυτικά της κοιτίδας των ινδοευρωπαίων και διαμόρφωσαν τους κυριώτερους ιστορικούς λαούς της Ευρώπης, δηλαδή τους Έλληνες, Ιταλούς, Θρακοϊλλυριούς, Κέλτες, Γερμανικούς ή Τευτονικούς λαούς και τους Βαλτοσλάβους. Οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης, δηλαδή οι Φινλανδοί, οι Ούγγροι, οι Πρωτοβούλγαροι και οι Τούρκοι, ανήκουν όχι στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια, αλλά στην ουραλοαλταϊκή, που αποτελεί το ιθαγενές εθνολογικό υπόστρωμα της Σιβηρίας, απ' όπου ήρθαν ως επιδρομείς πολύ αργότερα. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)